Het Lustrum van de zwemvereniging

In 2010 vierde Haboniem haar lustrum. Deze zionistische vereniging, waar ik ben opgegroeid en uiteindelijk naar Israel van ben gegaan, heeft me vele goede herinneringen gegeven en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Echter, op het lustrum werd het me duidelijk dat meer dan 80% van de leden nooit naar Israel zijn geemigreerd en geen plannen hebben om dit ooit te doen, terwijlze dezelfde plannen voor hun kinderen hebben: wel op vakantie gaan, misschien ook een tijdje verblijven, maar echt wonen - nee dank je. Terwijl het doel van lid zijn van een zionistische vereniging het emigreren naar Israel is.

Het volgende satirische verslag werd door diverse Joodse media geweigerd voor publicatie:

Het Lustrum van de zwemvereniging.
Hoewel ze 6 jaar geleden al een grote reünie beleefden, besloot men om het zestig jarig jubileum niet zomaar voorbij te laten gaan: een Lustrum! Een groep van enthousiaste jongeren staken veel tijd en moeite in de organisatie. Er werd zelfs een boek geschreven!
Als jarenlange zwemmer besloot ook ik de vereniging te eren en kwam langs voor het Grote Feest. Eenmaal binnen bleef ik handen schudden met mensen die ik bijna 40 jaar niet heb gezien: allemaal zweminstructeurs die mij de liefde voor zwemmen aanleerden en waardoor ik tot de dag van vandaag een actief zwemmer ben. Hoewel ik met veel plezier vrienden en vriendinnen tegenkwam en we onder veel gelach anekdotes vertelden, voelde ik dat er iets niet klopte. Toen de eerste spreker begon te spreken, voelde ik nattigheid en begreep ik wat er aan de hand was: zijn droge redevoering was het bewijs! Hij was geen echte zwemmer!
Hij had het over, hoe jaren geleden, hij bij de zwemclub was gekomen. Hij had zelfs een beetje gezwommen. Maar was sindsdien op het droge gebleven. Nooit meer gezwommen. Om zijn geweten te sussen – vertelde hij zelfs – maakte hij zelfs geregeld geld over naar het zwembad zelf, maar echt gaan zwemmen…nee, dat deed hij al bijna 40 jaar niet meer. Ook de volgende sprekers hadden het erover: hoe ze hun kinderen ook lid hadden gemaakt van de zwemvereniging. Niet dat ze echt zouden gaan zwemmen, maar zo kwamen ze nog eens onder gelijkdenkende families – mensen die hun hart aan zwemmen hadden verpand, maar eigenlijk nooit zouden gaan zwemmen. Ze spetterden wat rond, maakten zich af en toe een beetje nat, maar zwemmen? Waarom?
Terwijl foto´s op de achtergrond de geschiedenis van de zwemvereniging vertelden, hadden de diverse sprekers het over waarom het zo belangrijk was om toch wat zwemmen te leren, en waarom je dan best lid kunt blijven bij de zwemvereniging, zonder ooit te gaan zwemmen. En dat je dan best het recht hebt om kritiek te uiten op de zwemvereniging - ook al zwem je zelf nooit en heb je eigenlijk geen echte praktische zwemervaring.
So what?
Meer mensen hadden het erover en opeens leek het alsof de sprekers zich meer wilden concentreren op hoe leuk het kattenkwaad is geweest toen ze klein waren dan het ideologisch praten over hoe men lid is van een zwemvereniging en helemaal niet zwemt, slechts spetters en de boel nat maakt, maar dus in feite niets uithaald.
Dat was het! En iedereen moest lachen om die leuke grappige verhalen van die goede ouwe tijd, toen zwemmen een excuus was om lol te hebben.
Ook ik kreeg de eer de menigte toe te spreken. Bedroefd merkte ik op dat er van de meer dan 200 gasten slechts 3 mensen aanwezig waren die echt zwemmen. Die echt de vereniging, haar doelen en visies, serieus hadden genomen. Uiteraard waren er nog vele anderen die zijn gaan zwemmen en tot de dag van vandaag zwemmen. Maar die kwamen niet. Ze waren beledigd: Hoe het mogelijk is dat een zwemvereniging een feest viert met diegenen die juist niet zwemmen. Aan de jongeren vertelde ik dat ze niet bang moesten zijn voor het water en er gewoon in moesten springen.
Hoewel iemand voor mij vertelde dat het zwemmen allang niet meer is wat het was, hield ik vol dat het nog steeds diezelfde magische kracht heeft. Ik kreeg applaus, maar vermoed dat niet iedereen begreep waarover ik het eigenlijk had. Daar moet je zwemmer voor zijn, vermoed ik.
Ondertussen gaat de zwemvereniging door met feesten en gezelligheid.
Nee, niet met zwemmen. Daar gaan ze het wel over hebben door het lol hebben heen, maar nee, om echt te gaan zwemmen, dat hoeft nou ook weer niet.
Waar ik het niet mee eens ben, maar dat is onbelangrijk: ik ben een zwemmer en ik ben dus de hele tijd nog nat achter de oren.

©Simon Soesan