Sunday, October 30, 2011

Don't confuse us with facts

Don't confuse us with facts

Imagine this: an American army unit attacks the Taliban. The US president, a democrat, informs the world this is out of the reach of his responsibility, because this specific army unit is republican. Or imagine the German chancellor apologizing for rockets being fired out of Germany into, let's say, Russia, claiming that the culprits are a small political fraction in Germany, for whom she is not responsible. Sounds unreasonable?

Lebanon, an independent country, has been shooting rockets and missiles for many years into Israel. Claiming it was done by Hezbollah, a political party/international recognized terror group (with business interests around the globe), the world said "aha" and switched to MTV. Of course, the world understands that the Lebanese government is not in charge of the Hezbollah, that’s a completely different thing, no? No?

Now let's look at the Palestinian Authority. The last agreement signed with Yassar Arafat, in 1995, states clearly that the current situation in the West Bank allows for Israeli presence in specific areas, allows for Israeli settlements, until a final agreement has been reached. Being a split country, the president of the PA resides in Ramallah, while the prime minister lives in Gaza. This prime minister loves to shout that he and his party, Hamas (another international recognized terror group) are in full control of Gaza. And although Israel left the Gaza strip unilateral in 2005, they keep shouting that Israel occupies the Gaza strip. And the world says 'aha' and switches to Big Brother. Even the president of the PA keeps shouting Israel is occupying the West Bank, totally ignoring the interim agreement of 1995, stating Israeli presence is allowed and not an occupation. And of course the world says 'aha', and switches to E! for the latest on Charley Sheen.

Enter the current Israeli government, lead by the ever-switching Netanyahu. Recently the south of Israel has been under fire (again) from Gaza (again). The Islamic Jihad claimed responsibility. The Hamas premier claimed he can't be blamed: it's them and not him. And the Israeli government, in its infinite wisdom, plays along: it's not them; it's the others, watchamacallit group. And, after 30 for rockets land in Israel, Israel shoots back. And the world shouts "stop the occupation!", and switches to CNN. How dare they! Those occupying Jews! Those imperialist Zionists!

And while Iran promises to relive the world from this cancer called Israel, and while Hezbollah happily keeps buying rockets from Europe and Russia, the world watched in great tension who will be announced winner of Survivor.

You see, it's not Lebanon. And it's not the PLO or Hamas. It's these uncontrollable small fractions that want to put an end to the Zionist occupation of…what? Where? Never mind. Don't confuse us with facts.

©Simon Soesan

Sunday, October 16, 2011

Het Lustrum van de zwemvereniging

In 2010 vierde Haboniem haar lustrum. Deze zionistische vereniging, waar ik ben opgegroeid en uiteindelijk naar Israel van ben gegaan, heeft me vele goede herinneringen gegeven en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Echter, op het lustrum werd het me duidelijk dat meer dan 80% van de leden nooit naar Israel zijn geemigreerd en geen plannen hebben om dit ooit te doen, terwijlze dezelfde plannen voor hun kinderen hebben: wel op vakantie gaan, misschien ook een tijdje verblijven, maar echt wonen - nee dank je. Terwijl het doel van lid zijn van een zionistische vereniging het emigreren naar Israel is.
Het volgende satirische verslag werd door diverse Joodse media geweigerd voor publicatie:

Het Lustrum van de zwemvereniging.
Hoewel ze 6 jaar geleden al een grote reünie beleefden, besloot men om het zestig jarig jubileum niet zomaar voorbij te laten gaan: een Lustrum! Een groep van enthousiaste jongeren staken veel tijd en moeite in de organisatie. Er werd zelfs een boek geschreven!
Als jarenlange zwemmer besloot ook ik de vereniging te eren en kwam langs voor het Grote Feest. Eenmaal binnen bleef ik handen schudden met mensen die ik bijna 40 jaar niet heb gezien: allemaal zweminstructeurs die mij de liefde voor zwemmen aanleerden en waardoor ik tot de dag van vandaag een actief zwemmer ben. Hoewel ik met veel plezier vrienden en vriendinnen tegenkwam en we onder veel gelach anekdotes vertelden, voelde ik dat er iets niet klopte. Toen de eerste spreker begon te spreken, voelde ik nattigheid en begreep ik wat er aan de hand was: zijn droge redevoering was het bewijs! Hij was geen echte zwemmer!
Hij had het over, hoe jaren geleden, hij bij de zwemclub was gekomen. Hij had zelfs een beetje gezwommen. Maar was sindsdien op het droge gebleven. Nooit meer gezwommen. Om zijn geweten te sussen – vertelde hij zelfs – maakte hij zelfs geregeld geld over naar het zwembad zelf, maar echt gaan zwemmen…nee, dat deed hij al bijna 40 jaar niet meer. Ook de volgende sprekers hadden het erover: hoe ze hun kinderen ook lid hadden gemaakt van de zwemvereniging. Niet dat ze echt zouden gaan zwemmen, maar zo kwamen ze nog eens onder gelijkdenkende families – mensen die hun hart aan zwemmen hadden verpand, maar eigenlijk nooit zouden gaan zwemmen. Ze spetterden wat rond, maakten zich af en toe een beetje nat, maar zwemmen? Waarom?
Terwijl foto´s op de achtergrond de geschiedenis van de zwemvereniging vertelden, hadden de diverse sprekers het over waarom het zo belangrijk was om toch wat zwemmen te leren, en waarom je dan best lid kunt blijven bij de zwemvereniging, zonder ooit te gaan zwemmen. En dat je dan best het recht hebt om kritiek te uiten op de zwemvereniging - ook al zwem je zelf nooit en heb je eigenlijk geen echte praktische zwemervaring.
So what?
Meer mensen hadden het erover en opeens leek het alsof de sprekers zich meer wilden concentreren op hoe leuk het kattenkwaad is geweest toen ze klein waren dan het ideologisch praten over hoe men lid is van een zwemvereniging en helemaal niet zwemt, slechts spetters en de boel nat maakt, maar dus in feite niets uithaald.
Dat was het! En iedereen moest lachen om die leuke grappige verhalen van die goede ouwe tijd, toen zwemmen een excuus was om lol te hebben.
Ook ik kreeg de eer de menigte toe te spreken. Bedroefd merkte ik op dat er van de meer dan 200 gasten slechts 3 mensen aanwezig waren die echt zwemmen. Die echt de vereniging, haar doelen en visies, serieus hadden genomen. Uiteraard waren er nog vele anderen die zijn gaan zwemmen en tot de dag van vandaag zwemmen. Maar die kwamen niet. Ze waren beledigd: Hoe het mogelijk is dat een zwemvereniging een feest viert met diegenen die juist niet zwemmen. Aan de jongeren vertelde ik dat ze niet bang moesten zijn voor het water en er gewoon in moesten springen.
Hoewel iemand voor mij vertelde dat het zwemmen allang niet meer is wat het was, hield ik vol dat het nog steeds diezelfde magische kracht heeft. Ik kreeg applaus, maar vermoed dat niet iedereen begreep waarover ik het eigenlijk had. Daar moet je zwemmer voor zijn, vermoed ik.
Ondertussen gaat de zwemvereniging door met feesten en gezelligheid.
Nee, niet met zwemmen. Daar gaan ze het wel over hebben door het lol hebben heen, maar nee, om echt te gaan zwemmen, dat hoeft nou ook weer niet.
Waar ik het niet mee eens ben, maar dat is onbelangrijk: ik ben een zwemmer en ik ben dus de hele tijd nog nat achter de oren.

©Simon Soesan

Saturday, October 15, 2011

"En de zonen keerden terug naar hun grenzen"

"En de zonen keerden terug naar hun grenzen…"

Toen Rabbi Elazar dit zei, werden de deuren van onze Tempel voorgoed gesloten. Het Joodse volk werd gedeporteerd naar buiten de grenzen van haar eigen land, en de rabbijn sprak de wens uit om de kinderen ooit terug te zien in het Joodse land.

Met verbazing lees ik in de Nederlandse media verslagen over de (hopelijk spoedige) terugkeer van Gilad Shalit, een Israëlische soldaat die in Juni 2006 ontvoerd werd door Hamas commando´s in een slimme, goed uitgedachte zet. Sindsdien is er, bijna non-stop, onderhandeld voor zijn vrijlating.

Nu dat het eindelijk zo ver schijnt te zijn, lees ik met verbazing en (eerlijk is eerlijk) minachting de verslagen van de zogenaamde Israel experts in Nederland: Nederlanders, vaak van Joodse afkomst, die niet in Israel willen wonen, maar wat contacten hebben, er af en toe heen gaan en een handje schudden met vooraanstaande Israeli´s, waarna ze terugkomen naar Holland en dan in de media haarfijn uitleggen hoe en wat er allemaal in Israel moet gebeuren. Niet dat ze het zelf willen doen. Niet dat ze hun kinderen daar willen laten opgroeien of, Godbewaar, in het leger willen laten dienen. Welnee. Voor hun is het leven simpel: wie z´n mening uit dat Joden en Israel hetzelfde zijn, wordt voor antisemiet uitgemaakt en uitgelegd dat dit twee verschillende dingen zijn. Meteen daarna gaan ze op de radio of TV en leggen uit dat ze, als Jood in Nederland, experts zijn in Israel.

De vrijlating van Gilad Shalit bracht een nieuw woord naar voren voor het onderhandelen van dit soort deals± de prijs. Plotseling was er `een prijs` en vooral de Nederlandse Israel experts wisten te bepalen dat deze prijs te hoog is en wat Israel wel en niet had moeten doen. Nogmaals, ze gaan niet in Israel wonen, geen belasting betalen, geen kinderen in het leger – niks. Maar vanuit hun comfortabele fauteuil in hun voorkamer in het veilige Amstelveen leggen ze haarfijn uit hoe het moet gebeuren in Israel en wat wel en niet goed is voor Israel.

Ik woon nu bijna 40 jaar in het enige Joodse land ter wereld. Ik hou er vreemde meningen op na: ik geloof niet dat, na wat de meerderheid van Nederlanders mijn Volk heeft aangedaan tijdens de Sjo´a, er zelfs maar 1 Jood in Nederland moet wonen. Raar, ik weet het, maar het is mijn mening. Laat ik hierbij melden dat ik mijn leven heb te danken aan de familie Snellen uit Sevenum, die mijn ouders verborgen hielden in die zwarte tijd, waardoor mijn broers en zuster en ikzelf, alswel mijn kinderen en kleinzoon, mogen leven.

Wonen in dit land is een gewaarwording. Elke dag is er wel wat aan de hand, we leren nog steeds hoe je als volk, na 2000 jaar ballingschap, zelfstandig moet zijn en hoe we het beste een land kunnen leiden, en daarbovenop motten onze buren ons echt niet. Een pienter persoon leest dan de geschiedenis na en begrijpt dat Mohammed zijn volk op droeg om de Joden onder hun bescherming te nemen, en dat het voor een moslim moeilijk is te accepteren dat een volk, wat onder hun bescherming staat, zelfstandig wil leven. Maar men is niet pienter en dus wordt er hard nagekakeld wat er maar door extremisten wordt uitgespuugd: de nederzettingen zijn de reden dat onze buren al vanaf 1948 ons de zee in willen drijven. Of, nog beter: 8 landen hebben ons in 1967 in een hoek gedrukt, Israel won de oorlog tegen alle verwachtingen en veroverde diverse stukken land, dus dat is niet eerlijk en dus moet de overwinnaar van (al) 8 oorlogen alles teruggeven wat ze veroverd hebben. Hebben de Fransen toch ook gedaan met Elzas? En de Amerikanen hebben toch ook al het land teruggeven aan de Indianen? Niet? Ja, nee, dat zijn heel andere verhalen….

Maar kijk, dat zootje gekken ruilt 1027 gevangenen voor 1 soldaat, en wat voor gevangenen: een voor een moordenaars. Zou Amerika nooit doen.

Ik ga u nu een geheimpje vertellen. Maar niet verder vertellen, hoor? Anders krijg ik de Israel experts op m´n dak. Ik heb al Hizbollah raketten op mijn dak gehad (500 vielen in 2006 op onze stad Haifa), dus nog een stelletje experts kan ik echt niet aan….

Behalve onze Torah, waar de geschiedenis van ons volk en van ons land wordt verteld, hebben onze Wijzen nog een paar boekjes geschreven. Niet dat de experts die dingen lezen: oppervlakkig zeggen dat je dat weet is al heel serieus. Een van die boeken heet de Mishna, of, op z´n Hollands: de aanvulling. Deze Mishna gaat over het dagelijks leven. Hoe verkoop je oogst? Hoe betaal je een schuld terug, hoe los je een burenruzie op etc. Een heel belangrijke bepaling in de Mishna leest: `Heel Israel staat garant voor elkaar`. Rare zin, mijn excuses, maar dit is het geheim van de smid. Met nog een kleine onbelangrijke waarneming: het Amerikaanse leger is professioneel. Beroeps. Het Israëlische leger bestaat grotendeels uit soldaten in verplichte dienst, daar we een dienstplicht hebben. Deze dienstplicht is een pact tussen de ouders van de soldaten, de soldaten zelf en de regering van ons Land: we staan garant voor elkaar. Geen volk in de wereld die dat van zichzelf kan zeggen en geen volk die er zo trots op is als wij: een soldaat moet weten dat we alles zullen doen voor hem of haar. En dat doen we.

De vrijlating van Gilad Shalit, waar ik me persoonlijk voor heb ingezet, heeft een bitterzoete smaak, want niemand hier negeert de lijst van gevangenen die naar huis gaan. Droge statistiek laat zien dat 60% van deze vrijgelaten gevangenen zich weer met hun terreur beweging gaan bemoeien, 15% gaat zelf actief bezig zijn met terreur. Daar hebben we nog een lange interne discussie over hier. Ik schrijf intern, want geen mens die hier niet woont, kan zich er mee bemoeien of zelfs een mening uiten. De families van door terroristen vermoorde slachtoffers mogen het voor het zeggen hebben, en we gaan geen discussie met ze aan, daar niemand zich hun pijn kan indenken. Hoewel er onder deze families velen zijn die de familie Shalit hebben laten weten dat ze het er mee eens zijn, met deze deal, hoe pijnlijk het ook is. Maar laat niemand buiten Israel iets zeggen: ze kennen het leven hier niet, ze weten niet wat het is om ´s nachts niet te slapen omdat je kind in het leger is, ze weten niet wat het is om, terwijl bussen links en rechts ontploffen, je kind op een bus naar school te zetten, ze weten niet wat het is om een telefoontje te krijgen van je kind, die de bus heeft gemist en juist die bus is net ontploft. `Papa kom me halen, ik ben zo bang.`, huilde mijn zoon op minder dan 100 meter van ´zijn´ ontplofte bus enkele jaren geleden.

´Heel Israel staat garant voor elkaar.´ Israel, staat er. En geen Israel expert, zelfs niet iemand die geld over maakt om zijn geweten te sussen, heeft er iets mee te maken. Uiteraard wist een Nederlandse krant een van de kinderen Schijveschuurder te vinden, wiens hele familie werd afgeslacht door een extreme moslim in het Sbarro-restaurant in Jeruzalem. De jongen heeft een zeer specifieke mening over het beleid van ons land betreffende terroristen. En ik kan geen discussie met hem aangaan. Maar ik kan hem ook niet accepteren als consensus. En om hem af te schilderen als iemand die de Israëlische consensus vertegenwoordigt, is niet alleen zwak en beledigend, maar is ook een teken van slechte journalistiek.

´En de zonen keerden terug naar hun grenzen´. Na vijf en een half jaar keert Gilad Shalit naar huis. Hamas bepaalde dat deze jongen zeker 1027 terroristen waard is, niet wij. En als een buitenstaander daar een probleem mee heeft, bewijst hij alleen maar ermee dat hij inderdaad een buitenstaander is.

En geen stemrecht heeft in Israel.

©Simon Soesan