The Jewish Nation on alert!

The Jewish Nation On Alert

The alert was given out at the beginning of last week. Nationwide, people began to prepare. We are experienced in alerts and do not take these alerts lightly, certainly not when it is a matter of national alertness. The two main TV channels, Channel 10 and Channel 2, sent out their reporters to keep the public updated of every possible change. Channel 1, our national archaic channel, was looking for black and white footage to replace the cost of sending reporters out to cover the event.

All over Israel, in cities, villages, kibbutzim, moshavim, army posts and hospitals: everyone was getting ready after the alert was given and social media, text-messages and even in synagogues, churches and mosques were flooded with anxious Israelis, all waiting for things to happen: SNOW!

Shivering reporters reported live on TV on the current situation: were there any clouds in sight? What size? What color? Do they look like snow-clouds? Other reporters went to the Golan Heights and interviewed residents about their preparedness for the snow? What kind of coats? What boots do the children wear? How do you heat the house and what kind of soup is that boiling in your kitchen? Can I taste it? In Tel Aviv residents rushed to Kikar Hamedina, where world's top-brands are for sale at prices that can get you a flat in Ofakim. The Tel Aviv residents checked their Jeeps, SUV's and made sure the roof rack showed the brand of ski's they would take along, while informing reports that, of course, abroad is so much better, but they would support the local business for a day or so.

Schools offered special classes on snow. People started to measure the time it would take to get first in line at the entrance to our only snowy mountain, Mount Hermon. And then it happened! First reports indicated 10 centimeters of snow! Thousand rushed to their cars and started their trip to the White Walhalla. Once arrived after hours of driving, they were angry to hear that the gates to the snowy mountain remained closed – the snowfall was not enough to allow entry. "Who's snow do they think it is?", asked an angry driver. "It's all because of this stupid government – they are all corrupt, I tell ya!", shouted another. "Messiah, Messiah!" sung and danced a group of religious youngsters.

But the gates remained closed. Reporters with clattering teeth reported that, as the viewers can see, the snow has risen to 12 centimeters! Still the management of the Hermon site would not budge. And then came the storm…

TV, radio internet and secret army messages reported that the storm brought heavy rain over the Holy Land and snow, yes! snow! On the Golan Heights and that the white powder was reaching, 20, 30 and more centimeters. The traffic jam at the entrance of the site was growing. People had brought food, warm drinks, blankets and stayed put in their cars, demanding the UN intervene at this shameful refusal to open the site, just because of a snowstorm. Religious groups in Bnei Brak and Mea Shearim threatened "pulsa d'nura" a magic ceremony resulting in itches and pimples for those refusing to open the gates to the White Heaven….

The almost-frozen reporters of Channel 10 and 2, blue from the cold, reported that management had given in and millions of Israelis rushed to the mountain. Even with a meter of snow, half of the ski slopes could not be used. But that did not stop the exited crowd. Our enemies watched with amazement how the Chosen People went gaga over white powder.

Extra news broadcasts showed the People of Israel, with no discrimination of race, religion or sex, rampaged the Hermon Mountain, rolled in the snow, put on skis and slammed into anything on their way and had fun. Orthodox Jews forgot about insisting women sit in the back, Palestinians forgot their claim to whatever it was they claimed: there was snow!

Some of the visitors interviewed on TV said they normally go abroad, to real ski slopes, but hey, this is OUR snow! Some tried to take some snow home in their bags, others Twittered from the site and others uploaded pictures and videos to Facebook, because we go a bit crazy when snow falls.

It is now a few days after the big snowfall and a new alert is out for the days to come. More snow, and more traffic jams on the Golan Heights. Will the snow get higher? Will it snow in Jerusalem? The mayor of Jerusalem issued orders for the snow teams to be ready – they have not worked a single day in so many years – and at the Wailing Wall special prayers are being held for the snow to reach Jerusalem. Discussions on radio and TV explained to us, the simple people, why we deserve snow this year. Will we be the Chosen People for snow, too?

You could watch the TV, but I believe the reporters are frozen by now.

We stay on alert!

©Simon Soesan

Petje af!

Petje af

Het waren de zwartste dagen van ons volk. Duitsland bezette veel landen en ook Nederland. Twee jonge Joodse mensen, met hun beider ouders, gingen onderduiken. De vaders hadden een plek ontdekt, in Limburg: Sevenum. Een Hollandse familie, de familie Snellen, die ook actief waren in heel wat verzetwerk, nam hun op, maar niet voordat ze trouwden. En dus, op een koude dag in Januari 1943, trouwden ze – met Jodenster en al, in een korte ceremonie.
Toen ze in 1945 begrepen dat ze, dankzij deze goede Nederlanders, het ergste overleefd hadden, gingen ze terug naar Amsterdam. Langzaam kwam de waarheid naar buiten. De jonge vrouw was haar broertje verloren. Hij stierf een tergende dood in Auschwitz. Van de honderden fanilie, vrienden en kennissen kwamen er slecht enkelen terug. Later zou blijken dat het grootste percentage Joden, dat door de Nazis was afgeslacht, uit Nederland was gekomen.
Ze begonnen met hun leven weer op te bouwen. In 1946 werd hun eerste geboren, een zoon. Tien jaar later, na nog een zoon en twee dochters, werd ik geboren.
Mijn ouders bouwden hun leven op in Beverwijk. Eerst een herenmodezaak, later nog een damesmodezaak, die beiden floreerden. In de zestiger jaren kwam daar nog de eerste boetiek van Europa bij: Shop-a-gogo, die feestelijk werd geopend door niemand minder dan de Bintangs. Later waren er zelfs 5, 6 winkels, een keten.
De vijf kinderen gingen ieder hun eigen kant op en eind zestiger jaren kwam de volgende generatie eraan met de geboorte van hun eerste kleindochter. Deze stoet van kleinkinderen, dertien in totaal, kwam pas in de jaren tachtig tot einde. Toen begon de stoet van achterkleinkinderen: 18 tot nu toe!
13 Januari vieren ze feest: 69 jaar getrouwd en nog steeds wonen ze op zichzelf. Met alle ups en downs die een ieder van ons ervaart en waar sommigen onder ons voor afhaken, gingen ze gewoon door.

Het is een stel apart, mijn ouders. Terwijl mijn vader vol energie met van alles en nog wat bezig blijft, is mijn moeder degene die de dingen graag van een afstand bekijkt en dan op het juiste moment met een simpele zin een voltreffer maakt. Twee maal in de week spreek ik ze want ik woon niet meer in Nederland. Dankzij de familie Snellen uit Sevenum leven mijn ouders, mijn broers en zusters, hun kinderen en hun kleinkinderen, leef ik en heb ik kinderen en al een kleinzoon.
Mijn ouders hebben er 69 jaar samen op zitten. Veel hebben we van ze geleerd: nooit op te geven, optimistisch blijven en weten dat, wat er ook gebeurt, hoeveel klappen je ook krijgt, je altijd weer moet opstaan.

Ze kwamen met z’n tweeën uit de oorlog. Als we nu, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, met partners, allemaal bij ze langs willen, moet er plaats worden gemaakt voor bijna 50 man. Daar neem ik mijn petje voor af. Voor de familie Snellen uit Sevenum, en voor mijn ouders: Jaap en Betty Soesan.

© Simon Soesan