Vier vingers en een duim

Vier vingers en een duim

Eindeloze gesprekken vol kritiek hebben we tegenwoordig in ons land over ons huidige fenomeen: dienstweigeraars.
Onder de dienstweigeraars vinden we veel religieuze jongeren die zich achter de politieke afspraak ‘wie Tora leert staat gelijk aan een soldaat’ verschuilen. Maar er zijn ook veel jongeren die zich als pacifist voordoen, een ziekte voorwenden, ultraorthodoxie veinzen, en zo meer.
Uiteraard zijn er ook mensen die vanwege hun slechte gezondheid werkelijk geen dienst kunnen doen. In totaal lukt het 25% van onze jongeren om onder de militaire dienstplicht uit te komen. Dat doet mij altijd denken aan het verhaal van Hodaya.

Hodaya werd vlak na haar tweelingbroertje geboren. Alleen zat de navelstreng om haar nek gedraaid, waardoor ze niet genoeg zuurstof kreeg tijdens haar geboorte. Toch leefde ze. En daarom noemde haar moeder haar Hodaya, dankgeving.
Ze is volledig verlamd en gekluisterd aan haar electrische rolstoel. Maar het koppie is prima, zoals ze zelf pleegt te zeggen.
Samen met haar broertje ging ze naar school. Er kwam een speciale verzorgster, geïmporteerd uit de Filippijnen, die haar hielp verzorgen en ook met haar meeging naar school.
Hodaya leerde gemakkelijk en toen ze haar eerste laptop kreeg, had ze deze binnen een week onder de knie. Sindsdien moet ze elk nieuw programma hebben.
Ook heeft ze gevoel voor humor. In de klas stuurt ze via haar laptop smsjes naar haar klasgenoten, die hun mobieltje eigenlijk niet aan mogen hebben. Ze stuurt ze fotootjes en ringtones en ook moppen. Omdat ze makkelijk leert, haalt ze hoge cijfers. Onlangs had ze haar middelbare school afgerond en waren we uitgenodigd bij de diploma-uitreiking. Daar bleek dat ze een uitmuntende leerling was, met de hoogste cijfers ooit, zonder dat zij een voorkeursbehandeling had gekregen.
Hoewel ze niet alle vingers van haar handen kan gebruiken, typt ze razendsnel en had ze zelfs haar klasgenootjes met het typen van hun werkstukken geholpen.
Toen ze het podium opreed in haar rolstoel om haar diploma in ontvangst te nemen, was iedereen dan ook erg ontroerd.
Ook haar korte dankwoord, waarin ze haar leraren bedankte voor hun geduld en haar klasgenootjes prees, maakte heel wat tranen los.
Maar Hodaya had grotere plannen.
Toen we een week later op haar verjaardagsfeestje waren, vertelde ze mij dat ze nu het leger in wilde. Ik was stomverbaasd en keek naar haar vergroeide lichaampje. Ze raadde mijn gedachten.
“Mijn hoofd werkt prima, hoor. Ik kan toch op z’n minst typewerk doen met mijn vier vingers en een duim. Help jij me nou maar om in dienst te komen, dan doe ik de rest zelf wel.”
Ik wist wat voor doorzetter zij was en ik belde wat vrienden, waarna het balletje ging rollen. Na een paar weken kwam er antwoord.
Over een paar weken gaat Hodaya het leger in. Ze krijgt een uniform en ze gaat bij het hoofdkwartier van de marine haar militaire plicht uitvoeren. Haar Filippijnse verzorgster gaat mee.
Met vier vinger en een duim gaat Hodaya typen voor het leger. Ze mag dagelijks naar huis, net zoals de meeste soldaten daar.
Toen ze haar antwoord kreeg, belde ik haar om te vertellen hoe trots ik op haar ben. “Ik doe gewoon net als al mijn vrienden, wat is daar zo bijzonder aan?” vroeg ze me. Ik antwoordde niet maar vroeg haar wat zij van dienstweigeraars vond.
“Als iemand echt ziek is, dan houdt het gewoon op,” zei ze, “maar voor al die anderen, daar heb ik geen vier vingers en een duim voor nodig.

Voor hun is één vinger genoeg.”

© Simon Soesan

Sharia4shit

Sharia4shit

In de film "femme de la rue" loopt Sofie Peeters in Brussel over straat, terwijl een verborgen camera haar volgt. Ze draagt een gewone zomerse jurk, niet bepaald sexy, gewoon, een leuke jurk. Op straat wordt ze uitgefloten, nagefloten, uitgescholden voor hoer en nog meer.

De Sharia4Belgium, opgericht door een groep allochtonen, die het schijnbaar zo slecht thuis hadden, dat ze in België hun heil zochten, vond dat ze het zelf had uitgelokt, want ze zag eruit als een goedkope hoer. Dat kunnen ze weten, deze meneren, want van foto's en andere opnamen uit de rosse buurt in Brussel zien we heel veel van deze meneertjes, die graag voor een goedkope hoer betalen.

Meet en meer krijgen deze meneren de aandacht en ook ik, door het schrijven van dit epistel, geef ze aandacht. Maar wat mij betreft is de maat vol. Hoewel West Europa openstaat voor immigranten (wettelijke, wel te verstaan), was het altijd de bedoeling dat deze immigranten hun heil zochten in een betere maatschappij en een betere cultuur dan die van hun. Waarom zouden ze anders weg willen? Helaas zijn de politici, vaak precies de ``pezzonovante`, die zo veracht werden door Vito Corleone, erg fout te werk gegaan en wilden multicultureel aan anderen denken. Het begon met protesten tegen reclameborden, voorstellingen in theaters (alsof iemand ze dwong om er heen te gaan) en ging door naar de eis om Arabisch als officiële taal in België te erkennen (binnenkort in ook Nederland), tot aan het uitschelden van dames en neerschieten van personen die het niet met ze eens zijn.

Ik heb twee jaar van mijn leven de Qur´an bestudeerd. Les genomen. Bij een vrome Moslim. Ik ben niet inder de indruk van de Qur´an, van alle 114 hoofdstukken, daar ik het vergelijk met de bijbel. De bijbel is een open boek, met verhalen, goed en slecht, over mensen, terwijl de Qur´an meer lijkt op een pure doctrine, duidelijk geschreven door mannen die geen tegenspraak van vrouwen, niet-gelovigen en ander gespuis dulden. Ik vind dat prima, zolang ze dat binnenshuis houden, of, nog beter: in hun eigen land. `Zo zijn onze manieren` is niet alleen een kinderliedje, het is een statement van de Nederlandse samenleving, de Nederlandse cultuur en de Nederlandse manier van doen. Ons is geleerd, dat, als je erbij wilt horen, je je moet aanpassen en je moet gedragen.

Schijnbaar hoeft dat niet meer. In heel west Europa wordt men geconfronteerd met stoeten van Ali Baba´s en hun veertig rovers, met vrouwen gewikkeld in zwarte kleden, die niet naast, maar een stukje achter de man mogen lopen. Dat mag dan hun cultuur zijn, dan mogen ze zingen dat zo hun manieren zijn, maar waarom in west Europa? Waarom eisen ze van westerse bezoekers in de Moslim landen, dat ze zich aanpassen, zich met kleden omhullen, geen alcohol drinken etc., terwijl zijzelf zich niet willen aanpassen als ze in west Europa op `bezoek` komen?

Waarom schreeuwen dat de Olympische Spelen over sport en verbroedering gaan, maar wel ingeven en een muur bouwen in een gebouw waar de Israelische en Libanese judoka's trainen, omdat de Libanesen anders niet willen sporten en verbroederen? (En dan wel verontwaardigd Israël uitschelden als Israël een muur bouwt....)

Heeft u ze gezien? De Mexicanen met hun sombrero's in onze straten? De Japanners in hun kimono's en gevaarlijke zwaarden die mensen in de Kalverstraat bedreigen? De studenten uit Afrikaanse landen die naakt in onze straten rennen en speren gooien op de voorbijgangers? Nee? Want dat mag niet? Nou, dat mogen de Moslims wel.

Voordat de Sharia4shit Nederlands spreken, weten ze al hoe ze `Kmaakjedoot` moeten zeggen. Want dat intimideert heerlijk. En het mag toch? Bedreigen, tramchauffeurs in elkaar slaan, mensen lastig vallen, homo's in de grachten gooien, iemand in elkaar slaan omdat hij je geen sigaret wilde geven – het mag allemaal, alsof het in de Sharia staat.

Ook mijn familie kwam ooit naar Nederland. In 1639. Om naar 300 jaar door de meerderheid van Nederlanders te worden aangewezen als niet-Nederlanders, waardoor het record van grootste percentage van door Duitsers vermoordde Joden aan Nederland toebehoort.

Tegenwoordig kan dat niet meer zegt men. Terwijl de Nederlandse Joden tijdens hun religieuze diensten bewaakt moeten worden. Of op Joodse feesten beveiligd moeten worden. Want men erkent dat de meneertjes van Sharia4shit boze plannen hebben. Maar in plaats van achter boosdoener aan te gaan, gaat men zich bezighouden met het slachtoffer. Die dreigen tenminste niet. Hebben ze ook nooit gedaan.

Het verschil tussen een Joodse religieuze dienst en een Moslim religieuze dienst in Nederland is duidelijk: in de synagogen beëindigt men de dienst met een gebed voor het welzijn van de Nederlandse regering en het Koningshuis. In de Nederlandse moskees eindigt men met de oproep to het doden van de niet gelovigen en een geldinzameling voor de Hamas. Dat kan en dat mag. In Nederland en in België. Want wee de politicus die daar zijn mond over open doet. Die wordt dan bedreigt door de meneertjes van Sharia4shit. Want ook dat kan en mag.

U heeft er toch zelf voor gekozen?

©Simon Soesan