Geinponem

Geinponem

Toen Ze’ev vijftien jaar geleden tijdens een legeractie zijn onderbeen verloor, maakte hij daar geen drama van. Ze’ev, die bij de infanterie reservedienst deed, bond zelf zijn been af en wachtte vervolgens rustig tot een helikopter hem naar een ziekenhuis bracht. Aviva, zijn vrouw, was erg overstuur, maar Ze’ev beloofde haar gauw weer op de been te zijn en dat meende hij letterlijk. Binnen drie maanden kon hij met zijn prothese omgaan en na nog drie maanden liep hij als vanouds met zijn kunstbeen. Hij ging weer fietsen, dansen en zelfs voetballen.
Met Ze’ev is het altijd lachen. Ik ging eens met hem mee schoenen kopen. De argeloze verkoper was bijzonder verrast, toen hij bij het uittrekken van een schoen niet alleen de schoen, maar ook de prothese in zijn hand hield. Of die keer toen hij mee was op zakenreis naar China en daar een voetmassage nam. Ik hoor nog de kreet van de masseuse toen zij zijn kunstbeen vast hield.
Toen Aviva enkele jaren geleden omkwam in de explosie in het Matsarestaurant, was hij een tijd de weg kwijt. Ze konden geen kinderen krijgen, maar hadden meer dan genoeg aan elkaar gehad. Hij wilde geen medelijden en werkte harder dan ooit. Wie hem zo bezig zag, besefte niet wat een tragedie hij met zich mee droeg. Het duurde een jaar, maar uiteindelijk vond hij zijn gevoel voor humor terug. Tijdens onze Onafhankelijkheidsdagbarbecue verbaasde hij de toeschouwers door bij de aftrap de hele prothese mee weg te schoppen.
Ze’ev is een geinponem en zijn humor werkt aanstekelijk. Zelfs toen hij onlangs werd aangereden door een vrachtwagen bleef hij grappen maken. “Dat moet wel een heel bijzondere vrouw zijn geweest die op me viel,” waren zijn eerste woorden toen hij in het ziekenhuis bijkwam. Toen hij de zuster vroeg of ze hem even uit zijn schoenen hielp, bleek zij niet onder de indruk. Zij zei niets, liep weg en kwam terug met een gigantische injectiespuit. Ze’ev keek haar verschrikt aan. “Daar ga je mij toch niet mee prikken?” vroeg hij angstig. “Nee hoor,” was haar antwoord, “ik wilde je alleen de stuipen op het lijf jagen.” Op zijn verbijsterde reactie reageerde ze met: “jij begon.” Sindsdien dollen ze elkaar continu. Ze gingen samenwonen en namen iedereen in hun omgeving in de maling. Toen ze besloten te trouwen, namen wij revanche. Na hun uitnodiging stuurden wij een correctie naar alle genodigden. Naast de zaal in het hotel waar ze gingen trouwen, huurden wij een andere zaal en regelden met het hotel dat alles gewoon doorging, alleen in een andere zaal. Bij aankomst van het bruidspaar in “hun” zaal, was daar alleen een fotograaf…
Want Ze’ev is niet de enige geinponem.

© Simon Soesan

Sje Hichianoe*

Sje Hichianoe

Vier jaar geleden stuurden we onze zoon het leger in. Net 18 jaar, net klaar met zijn middelbare schoolopleiding. Hij wilde niet dat we ons ergens mee bemoeiden. `Ik red het zelf wel, laat me nou gaan.`, was zijn simpel verzoek. `Laat me nou gaan`…. Ouders in Israel weten wat het betekent als je je kind naar het leger stuurt, want echt, in een keer laat je ze gaan. In een grote zaal worden hun namen opgeroepen en dan gaan ze per groep de bus in. En het enige wat je als ouder dan nog mag doen is uitwuiven. Geen tranen, want dat vinden de kinderen gênant. Ik zeg ze vaak dat ze alles over 20, 30 jaar wel zullen begrijpen, als ze zelf aan de beurt zijn, hoewel ik, als eeuwige optimist, graag denk dat misschien tegen die tijd er geen leger meer nodig is. Ik moest denken aan die vroege, koude morgen in januari 1976, toen in mee kon rijden met een wagen uit de kibboets, die toevallig naar Haifa reedt. Om 5 uur ´s morgens stond ik daar, alleen en met een tas met wat ondergoed en een toilettasje, meer niet, en liep door de verlaten straten om me aan te melden als rekruut. Onze zoon kwam met ouders en zussen en met een gloednieuw mobiel speeltje, zodat we hem veel konden bellen. Zijn grote tas was vol met kleding, snoep, sokken en handdoeken.

Hij had gehoord van een cursus in het leger. Geruchten vertelden dat het het nieuwste van het nieuwste was, het beste van het beste. En wilde erbij zijn. Na drie bange en verplichte jaren was hij niet alleen op die cursus geslaagd, maar was hij ook al de commandant van die cursus. Hij besloot een extra jaar dienst te doen, als beroeps, `om iets terug te geven`, zoals hij het zelf formuleerde.

Wij zijn een gekke club, de ouders van de soldaten in het eerste Joodse leger sinds het jaar 70 AD. We denken de hele tijd aan onze kinderen, zijn bezorgd als ze in hun basis zijn, bezorgd als ze onderweg zijn en bezorgd als ze niet op tijd bellen. We gaan bij ze op bezoek als ze het weekend in de basis moeten blijven en het maakt niet uit waar dat is: we komen eraan! Met potten en pannen en niet alleen wat te eten voor de soldaat of soldate, maar ook voor hun vrienden; alsof je een weeshuis te eten moet geven, Joodse versie. Het leger, altijd bijdehand, heeft bij de meeste basissen naast de ingang een soort picknick plek gemaakt, met tafels en bomen, zodat er schaduw is tegen de vaak felle zon. Ook wij zijn vaak naar onze kinderen gegaan en zeker onze zoon, die met zijn eenheid door het hele land reisde, hebben veel en vaak bezocht. Naast het eten was er ook zorg voor schone kleding, dus kregen wij van hem al zijn vuile was in ruil voor de verschoning. Het scheelde vaak niet veel, of dat de uitlaatpijp over de weg kraste, zoveel spul moest er van zijn moeder mee.

En het maakte niet uit waar, hoever of wat voor weer het was: we hebben met hem en zijn kameraden op de Golan, in de Negev en op nog vele andere plaatsen gegeten. In 38 graden hitte en in plensbuien, onder grote paraplu´s. Het maakte niet uit: wij kwamen. Uiteraard werden we als volslagen idioten behandeld: alleen zij, de soldaten van nu, weten wat het leger in feite is, alleen zij weten wat het is om in het leger te zijn, op wacht te staan, te trainen. Wij hun ouders, weten van niets, alsof we elkaar niet in het leger hebben ontmoet, alsof ik geen 22 jaar reserve dienstplicht heb gedaan. `Hoe ging dat bij jullie in het leger, met die knuppels en katapulten?`, was zijn lievelingsvraag, om ons even op ons nummer te zetten. En uiteraard namen we het allemaal met liefde en onconditionele loyaliteit op.

Ook onze zoon vond een vriendin in het leger: twee jaar geleden zag hij een soldate op een busstation en liep gewoon op haar af en vroeg om haar telefoonnummer. Ze stemde toe en sindsdien zijn ze samen. In de vier jaar dat onze zoon in het leger van ons land diende, hebben we slapeloze nachten meegemaakt. Iedere keer ´als er wat aan de hand was´, zoals men hier pleegt te zeggen, wisten we dat hij er misschien bij betrokken kon zijn. Uren en soms dagen van zenuwen voordat je wat van hem hoort, en dan nog was het vaak `niks aan de hand, gaat je niets aan, Abba`.

Maar vier jaar zijn voorbij. Niet dat we nu rustig aan kunnen doen: meneer moet, net als vele van zijn lotgenoten, ´even ademhalen´ en gaat voor een tijd naar het Verre, en veel te verre, Oosten. Maar we hebben hem heelhuids terug gekregen, na zijn dienst in het leger en zijn apetrots op hem.

22 jaar oud blijft hij ons kind en we zijn de Almachtige dankbaar dat we dit veilig hebben mogen doorstaan.

Sje Hichianoe – ameen!

©Simon Soesan

*Sje Hichianoe - Hebreeuws voor: dat Hij ons liet leven (om dit mee te maken).

Don't confuse us with facts

Don't confuse us with facts

Imagine this: an American army unit attacks the Taliban. The US president, a democrat, informs the world this is out of the reach of his responsibility, because this specific army unit is republican. Or imagine the German chancellor apologizing for rockets being fired out of Germany into, let's say, Russia, claiming that the culprits are a small political fraction in Germany, for whom she is not responsible. Sounds unreasonable?

Lebanon, an independent country, has been shooting rockets and missiles for many years into Israel. Claiming it was done by Hezbollah, a political party/international recognized terror group (with business interests around the globe), the world said "aha" and switched to MTV. Of course, the world understands that the Lebanese government is not in charge of the Hezbollah, that’s a completely different thing, no? No?

Now let's look at the Palestinian Authority. The last agreement signed with Yassar Arafat, in 1995, states clearly that the current situation in the West Bank allows for Israeli presence in specific areas, allows for Israeli settlements, until a final agreement has been reached. Being a split country, the president of the PA resides in Ramallah, while the prime minister lives in Gaza. This prime minister loves to shout that he and his party, Hamas (another international recognized terror group) are in full control of Gaza. And although Israel left the Gaza strip unilateral in 2005, they keep shouting that Israel occupies the Gaza strip. And the world says 'aha' and switches to Big Brother. Even the president of the PA keeps shouting Israel is occupying the West Bank, totally ignoring the interim agreement of 1995, stating Israeli presence is allowed and not an occupation. And of course the world says 'aha', and switches to E! for the latest on Charley Sheen.

Enter the current Israeli government, lead by the ever-switching Netanyahu. Recently the south of Israel has been under fire (again) from Gaza (again). The Islamic Jihad claimed responsibility. The Hamas premier claimed he can't be blamed: it's them and not him. And the Israeli government, in its infinite wisdom, plays along: it's not them; it's the others, watchamacallit group. And, after 30 for rockets land in Israel, Israel shoots back. And the world shouts "stop the occupation!", and switches to CNN. How dare they! Those occupying Jews! Those imperialist Zionists!

And while Iran promises to relive the world from this cancer called Israel, and while Hezbollah happily keeps buying rockets from Europe and Russia, the world watched in great tension who will be announced winner of Survivor.

You see, it's not Lebanon. And it's not the PLO or Hamas. It's these uncontrollable small fractions that want to put an end to the Zionist occupation of…what? Where? Never mind. Don't confuse us with facts.

©Simon Soesan

Het Lustrum van de zwemvereniging

In 2010 vierde Haboniem haar lustrum. Deze zionistische vereniging, waar ik ben opgegroeid en uiteindelijk naar Israel van ben gegaan, heeft me vele goede herinneringen gegeven en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Echter, op het lustrum werd het me duidelijk dat meer dan 80% van de leden nooit naar Israel zijn geemigreerd en geen plannen hebben om dit ooit te doen, terwijlze dezelfde plannen voor hun kinderen hebben: wel op vakantie gaan, misschien ook een tijdje verblijven, maar echt wonen - nee dank je. Terwijl het doel van lid zijn van een zionistische vereniging het emigreren naar Israel is.

Het volgende satirische verslag werd door diverse Joodse media geweigerd voor publicatie:

Het Lustrum van de zwemvereniging.
Hoewel ze 6 jaar geleden al een grote reünie beleefden, besloot men om het zestig jarig jubileum niet zomaar voorbij te laten gaan: een Lustrum! Een groep van enthousiaste jongeren staken veel tijd en moeite in de organisatie. Er werd zelfs een boek geschreven!
Als jarenlange zwemmer besloot ook ik de vereniging te eren en kwam langs voor het Grote Feest. Eenmaal binnen bleef ik handen schudden met mensen die ik bijna 40 jaar niet heb gezien: allemaal zweminstructeurs die mij de liefde voor zwemmen aanleerden en waardoor ik tot de dag van vandaag een actief zwemmer ben. Hoewel ik met veel plezier vrienden en vriendinnen tegenkwam en we onder veel gelach anekdotes vertelden, voelde ik dat er iets niet klopte. Toen de eerste spreker begon te spreken, voelde ik nattigheid en begreep ik wat er aan de hand was: zijn droge redevoering was het bewijs! Hij was geen echte zwemmer!
Hij had het over, hoe jaren geleden, hij bij de zwemclub was gekomen. Hij had zelfs een beetje gezwommen. Maar was sindsdien op het droge gebleven. Nooit meer gezwommen. Om zijn geweten te sussen – vertelde hij zelfs – maakte hij zelfs geregeld geld over naar het zwembad zelf, maar echt gaan zwemmen…nee, dat deed hij al bijna 40 jaar niet meer. Ook de volgende sprekers hadden het erover: hoe ze hun kinderen ook lid hadden gemaakt van de zwemvereniging. Niet dat ze echt zouden gaan zwemmen, maar zo kwamen ze nog eens onder gelijkdenkende families – mensen die hun hart aan zwemmen hadden verpand, maar eigenlijk nooit zouden gaan zwemmen. Ze spetterden wat rond, maakten zich af en toe een beetje nat, maar zwemmen? Waarom?
Terwijl foto´s op de achtergrond de geschiedenis van de zwemvereniging vertelden, hadden de diverse sprekers het over waarom het zo belangrijk was om toch wat zwemmen te leren, en waarom je dan best lid kunt blijven bij de zwemvereniging, zonder ooit te gaan zwemmen. En dat je dan best het recht hebt om kritiek te uiten op de zwemvereniging - ook al zwem je zelf nooit en heb je eigenlijk geen echte praktische zwemervaring.
So what?
Meer mensen hadden het erover en opeens leek het alsof de sprekers zich meer wilden concentreren op hoe leuk het kattenkwaad is geweest toen ze klein waren dan het ideologisch praten over hoe men lid is van een zwemvereniging en helemaal niet zwemt, slechts spetters en de boel nat maakt, maar dus in feite niets uithaald.
Dat was het! En iedereen moest lachen om die leuke grappige verhalen van die goede ouwe tijd, toen zwemmen een excuus was om lol te hebben.
Ook ik kreeg de eer de menigte toe te spreken. Bedroefd merkte ik op dat er van de meer dan 200 gasten slechts 3 mensen aanwezig waren die echt zwemmen. Die echt de vereniging, haar doelen en visies, serieus hadden genomen. Uiteraard waren er nog vele anderen die zijn gaan zwemmen en tot de dag van vandaag zwemmen. Maar die kwamen niet. Ze waren beledigd: Hoe het mogelijk is dat een zwemvereniging een feest viert met diegenen die juist niet zwemmen. Aan de jongeren vertelde ik dat ze niet bang moesten zijn voor het water en er gewoon in moesten springen.
Hoewel iemand voor mij vertelde dat het zwemmen allang niet meer is wat het was, hield ik vol dat het nog steeds diezelfde magische kracht heeft. Ik kreeg applaus, maar vermoed dat niet iedereen begreep waarover ik het eigenlijk had. Daar moet je zwemmer voor zijn, vermoed ik.
Ondertussen gaat de zwemvereniging door met feesten en gezelligheid.
Nee, niet met zwemmen. Daar gaan ze het wel over hebben door het lol hebben heen, maar nee, om echt te gaan zwemmen, dat hoeft nou ook weer niet.
Waar ik het niet mee eens ben, maar dat is onbelangrijk: ik ben een zwemmer en ik ben dus de hele tijd nog nat achter de oren.

©Simon Soesan

"En de zonen keerden terug naar hun grenzen"

"En de zonen keerden terug naar hun grenzen…"

Toen Rabbi Elazar dit zei, werden de deuren van onze Tempel voorgoed gesloten. Het Joodse volk werd gedeporteerd naar buiten de grenzen van haar eigen land, en de rabbijn sprak de wens uit om de kinderen ooit terug te zien in het Joodse land.

Met verbazing lees ik in de Nederlandse media verslagen over de (hopelijk spoedige) terugkeer van Gilad Shalit, een Israëlische soldaat die in Juni 2006 ontvoerd werd door Hamas commando´s in een slimme, goed uitgedachte zet. Sindsdien is er, bijna non-stop, onderhandeld voor zijn vrijlating.

Nu dat het eindelijk zo ver schijnt te zijn, lees ik met verbazing en (eerlijk is eerlijk) minachting de verslagen van de zogenaamde Israel experts in Nederland: Nederlanders, vaak van Joodse afkomst, die niet in Israel willen wonen, maar wat contacten hebben, er af en toe heen gaan en een handje schudden met vooraanstaande Israeli´s, waarna ze terugkomen naar Holland en dan in de media haarfijn uitleggen hoe en wat er allemaal in Israel moet gebeuren. Niet dat ze het zelf willen doen. Niet dat ze hun kinderen daar willen laten opgroeien of, Godbewaar, in het leger willen laten dienen. Welnee. Voor hun is het leven simpel: wie z´n mening uit dat Joden en Israel hetzelfde zijn, wordt voor antisemiet uitgemaakt en uitgelegd dat dit twee verschillende dingen zijn. Meteen daarna gaan ze op de radio of TV en leggen uit dat ze, als Jood in Nederland, experts zijn in Israel.

De vrijlating van Gilad Shalit bracht een nieuw woord naar voren voor het onderhandelen van dit soort deals± de prijs. Plotseling was er `een prijs` en vooral de Nederlandse Israel experts wisten te bepalen dat deze prijs te hoog is en wat Israel wel en niet had moeten doen. Nogmaals, ze gaan niet in Israel wonen, geen belasting betalen, geen kinderen in het leger – niks. Maar vanuit hun comfortabele fauteuil in hun voorkamer in het veilige Amstelveen leggen ze haarfijn uit hoe het moet gebeuren in Israel en wat wel en niet goed is voor Israel.

Ik woon nu bijna 40 jaar in het enige Joodse land ter wereld. Ik hou er vreemde meningen op na: ik geloof niet dat, na wat de meerderheid van Nederlanders mijn Volk heeft aangedaan tijdens de Sjo´a, er zelfs maar 1 Jood in Nederland moet wonen. Raar, ik weet het, maar het is mijn mening. Laat ik hierbij melden dat ik mijn leven heb te danken aan de familie Snellen uit Sevenum, die mijn ouders verborgen hielden in die zwarte tijd, waardoor mijn broers en zuster en ikzelf, alswel mijn kinderen en kleinzoon, mogen leven.

Wonen in dit land is een gewaarwording. Elke dag is er wel wat aan de hand, we leren nog steeds hoe je als volk, na 2000 jaar ballingschap, zelfstandig moet zijn en hoe we het beste een land kunnen leiden, en daarbovenop motten onze buren ons echt niet. Een pienter persoon leest dan de geschiedenis na en begrijpt dat Mohammed zijn volk op droeg om de Joden onder hun bescherming te nemen, en dat het voor een moslim moeilijk is te accepteren dat een volk, wat onder hun bescherming staat, zelfstandig wil leven. Maar men is niet pienter en dus wordt er hard nagekakeld wat er maar door extremisten wordt uitgespuugd: de nederzettingen zijn de reden dat onze buren al vanaf 1948 ons de zee in willen drijven. Of, nog beter: 8 landen hebben ons in 1967 in een hoek gedrukt, Israel won de oorlog tegen alle verwachtingen en veroverde diverse stukken land, dus dat is niet eerlijk en dus moet de overwinnaar van (al) 8 oorlogen alles teruggeven wat ze veroverd hebben. Hebben de Fransen toch ook gedaan met Elzas? En de Amerikanen hebben toch ook al het land teruggeven aan de Indianen? Niet? Ja, nee, dat zijn heel andere verhalen….

Maar kijk, dat zootje gekken ruilt 1027 gevangenen voor 1 soldaat, en wat voor gevangenen: een voor een moordenaars. Zou Amerika nooit doen.

Ik ga u nu een geheimpje vertellen. Maar niet verder vertellen, hoor? Anders krijg ik de Israel experts op m´n dak. Ik heb al Hizbollah raketten op mijn dak gehad (500 vielen in 2006 op onze stad Haifa), dus nog een stelletje experts kan ik echt niet aan….

Behalve onze Torah, waar de geschiedenis van ons volk en van ons land wordt verteld, hebben onze Wijzen nog een paar boekjes geschreven. Niet dat de experts die dingen lezen: oppervlakkig zeggen dat je dat weet is al heel serieus. Een van die boeken heet de Mishna, of, op z´n Hollands: de aanvulling. Deze Mishna gaat over het dagelijks leven. Hoe verkoop je oogst? Hoe betaal je een schuld terug, hoe los je een burenruzie op etc. Een heel belangrijke bepaling in de Mishna leest: `Heel Israel staat garant voor elkaar`. Rare zin, mijn excuses, maar dit is het geheim van de smid. Met nog een kleine onbelangrijke waarneming: het Amerikaanse leger is professioneel. Beroeps. Het Israëlische leger bestaat grotendeels uit soldaten in verplichte dienst, daar we een dienstplicht hebben. Deze dienstplicht is een pact tussen de ouders van de soldaten, de soldaten zelf en de regering van ons Land: we staan garant voor elkaar. Geen volk in de wereld die dat van zichzelf kan zeggen en geen volk die er zo trots op is als wij: een soldaat moet weten dat we alles zullen doen voor hem of haar. En dat doen we.

De vrijlating van Gilad Shalit, waar ik me persoonlijk voor heb ingezet, heeft een bitterzoete smaak, want niemand hier negeert de lijst van gevangenen die naar huis gaan. Droge statistiek laat zien dat 60% van deze vrijgelaten gevangenen zich weer met hun terreur beweging gaan bemoeien, 15% gaat zelf actief bezig zijn met terreur. Daar hebben we nog een lange interne discussie over hier. Ik schrijf intern, want geen mens die hier niet woont, kan zich er mee bemoeien of zelfs een mening uiten. De families van door terroristen vermoorde slachtoffers mogen het voor het zeggen hebben, en we gaan geen discussie met ze aan, daar niemand zich hun pijn kan indenken. Hoewel er onder deze families velen zijn die de familie Shalit hebben laten weten dat ze het er mee eens zijn, met deze deal, hoe pijnlijk het ook is. Maar laat niemand buiten Israel iets zeggen: ze kennen het leven hier niet, ze weten niet wat het is om ´s nachts niet te slapen omdat je kind in het leger is, ze weten niet wat het is om, terwijl bussen links en rechts ontploffen, je kind op een bus naar school te zetten, ze weten niet wat het is om een telefoontje te krijgen van je kind, die de bus heeft gemist en juist die bus is net ontploft. `Papa kom me halen, ik ben zo bang.`, huilde mijn zoon op minder dan 100 meter van ´zijn´ ontplofte bus enkele jaren geleden.

´Heel Israel staat garant voor elkaar.´ Israel, staat er. En geen Israel expert, zelfs niet iemand die geld over maakt om zijn geweten te sussen, heeft er iets mee te maken. Uiteraard wist een Nederlandse krant een van de kinderen Schijveschuurder te vinden, wiens hele familie werd afgeslacht door een extreme moslim in het Sbarro-restaurant in Jeruzalem. De jongen heeft een zeer specifieke mening over het beleid van ons land betreffende terroristen. En ik kan geen discussie met hem aangaan. Maar ik kan hem ook niet accepteren als consensus. En om hem af te schilderen als iemand die de Israëlische consensus vertegenwoordigt, is niet alleen zwak en beledigend, maar is ook een teken van slechte journalistiek.

´En de zonen keerden terug naar hun grenzen´. Na vijf en een half jaar keert Gilad Shalit naar huis. Hamas bepaalde dat deze jongen zeker 1027 terroristen waard is, niet wij. En als een buitenstaander daar een probleem mee heeft, bewijst hij alleen maar ermee dat hij inderdaad een buitenstaander is.

En geen stemrecht heeft in Israel.

©Simon Soesan

Stoute Gretta

(Met excuses aan Annie M. G. Schmidt)

Ik ben stoute Gretta

Ik wil niet meer, ik wil niet meer!

Ik wil niet dat ze leven!

Ik wil niet zeggen elke keer: daar zitten al die Joden weer,

Nee, nooit meer van mijn leven!

Ik ben gewoon antisemiet

En mot die Joden niet!

Ik sta geen twee minuten stil,

En geef gewoon een harde gil,

Of praat heel luid op mijn mobiel.

(Wist u het niet? ´k Ben ook debiel….)

En doe al jaren wat ik wil.

Heul samen met Islam terreur,

En schrijf: `Joden niet gewenst` op mijn deur.

En heel hard stampen in een plas,

En dan m´n tong uitsteken!

Alsof het een groep Joden was!

Ben vriendin van de Hamas,

Die Joden doden - en het niet alleen preken!

Ik doe alles wat niet mag,

De hele dag, de hele dag!

Ik wil lunchen in mijn stamcafé

Zonder al die Joden

Want als ik die zie, gil ik: Nee!

En ik wil met de flotilla mee

Misschien wat Zionisten doden

En dat is alles wat ik wil, meer niet

Want ik ben gewoon antisemiet.

© Simon Soesan

They will never know

They will never know

Being a Dutchman, no matter where I am, I read the Dutch news. I can't help it. It has been a habit for years which intensified with the introduction of the internet and its gadgets.

One can say that I am pretty well informed about what's going on in Holland, certainly current events. I could not help but notice an article about a benefit concert given for the Japanese victims of last month's tragic events. The Dutch, ever the ignorant people pretending they are very cultured, decided to have all artists stand on the middle of the red dot of the Japanese flag. This red dot resembles the rising sun. Japan, situated east of China, calls itself proudly the Land of the Rising Sun. This sun has also religious Shintu meanings and has a holy status. Just like any other flag of a country, it is not customary to step or stand on it. But I guess they did not know.

This reminded me of the current hot issue for the Jewish and Muslim communities: ritual slaughter. In Holland they have a party for the Animals. No, not Eric Burdon's band, really people who represent the animals and their rights. This party came up with a great way to get their fifteen minutes of fame and proposed a bill that would outlaw the religious slaughter.

I cannot speak for the Dutch Muslim community. The vast majority are illegal aliens, so claim the Dutch media, reporting that the Muslims "in general" are criminals and trouble makers. This is no surprise: leave it to the Dutch to pick out a minority and start picking on them. As a Jew I am well aware that the open-minded Dutch "in general" did not lift a finger when the Germans, during their occupation of Holland in the 40's, hunted the Dutch Jews and exterminated over 90% of the Dutch Jewry (the highest percentage in any country), with help of many good Dutchmen or without many Dutchmen lifting a finger to stop them. I need to add here that my parents were hidden by a Dutch family belonging to the small minority that did object actively to the German killing machine. Still, the Dutch, "in general", being asked what happened in those years, claim that they did not know.

But back to the Dutch and their angst for the suffering of the animals. The Dutch parliament is contemplating this bill and will have some hearings on the issue. No Dutch lawmaker went to see the ritual slaughter, or any kind of slaughter: they saw movies. No Dutch lawmaker read the Qur'an or the Torah. They only heard it's bad for animals. They heard the animals suffer. It said so in the papers.

About 50.000 Jews live today in Holland. Ten percent keeps Kosher. Let's be generous and say that 10.000 keep Kosher. Still, there is only one Kosher butcher and a few Kosher restaurants in Amsterdam, which are also frequented by non-Jews.

Suddenly everyone is a Jew and suddenly every Jew in Holland feels that his religious rights are being taken away. The Dutch, always ready to step on a flag or propose a bill out of pure ignorance, still have no idea what the fuss is about. Talk shows on TV raise the subject with ill-prepared hosts (why study the subject? TV is just entertainment….), while suddenly everyone who is or feels Jewish can express their feelings on TV, some of them slyly reminding the audience that the first order of the occupying Germans in 1940 was….to outlaw ritual slaughter.

"We want our religious rights!", say some of them with a very serious face to the camera, right on cue. They want their religious rights in a country that refuses to supply police or guards at the synagogues, which are subject to threats and anti-Semitic violence. They want their rights in a country where a Jew, in order to celebrate Jewish holidays, must ask for permission to take a vacation day off. They want their rights in a country where men with yarmulkes are attacked in public transportation and yelled and spit at in the streets. They want their rights in a country that delivered their parents and grandparents to the German murderers, while inquiring what's for lunch. A country that simply took over all Jewish possesions left after the Holocaust and still refuses to return it to the remaining families.

They want their rights in a country where the common slang to describe a liar or cheater uses the word "Jew". A country where so-called celebrities make clear anti-Semitic remarks in the media and are not prosecuted to the full extent of the law.

Still, the Dutch Jews go to their synagogues and when they end their service, say a prayer for the wellbeing of the Dutch government and the Dutch Royal family, just as they have done for the last 400 years.

I, too wish the Dutch government, as well as the Royal family, all the best.

But my 10 cents worth of advice to the Dutch Jewry – as always – is that there is a place where your full rights as a Jew are being recognized and celebrated. Where you are protected by the government. Where you do not need to ask permission to take a day off to celebrate a Jewish holiday. Where no-one will ever question your right to eat Kosher or refuse to eat Kosher. I happen to live there.

The Kingdom of the Netherlands was very clear about their thoughts about Jews during the German occupation. And they still are very clear about it. Not because they hate Jews, God forbid.

Because they have other priorities.

That's why the Dutch can stand on a red dot and insult a nation without even understanding it and that's why they can prioritize animal rights over religious rights: they just don't know better.

©Simon Soesan