En Gretta is stil.....

En Gretta is heel stil….

Duizenden sterven en niemand die wat zegt

Want heus, die Assad is lang niet zo slecht

Hij is de baas en heerst als heer

En wat het volk nou eigenlijk wil, dat weet hij niet meer

Dus schiet hij ze naar Allah toe, een voor een, of soms allemaal tegelijk

Want waar het om gaat is te heersen in zijn rijk.

En Gretta is stil, zo stil, want alles wat Gretta wil

Is Joden beschuldigen, en terroristen huldigen

Geen olie is er in Syrie te vinden

Daarom hoeft de wereld zich niet op te winden

Als weer een dorp verpulverd word

En Assad weer wat bomment stort

Dus ook Dries is stil en zwijgt als een graf

Want als de Joden het niet gedaan hebben staat hij gewoon paf.

En Gretta is stil, zo stil, want alles wat Gretta wil

Is Joden beschuldigen, en terroristen huldigen

En op het strand van Gaza wachten duizenden op haar

Wanneer krijgt Gretta weer een Flotilla voor mekaar?

Maar Gretta komt niet want het leed van deze mensen

Voldoet niet aan Gretta´s wensen

Assad en Haniyeh vermoorden hun eigen volk?

Zal wel een fout in de vertaling zijn door de tolk..

Want Gretta weet beter, Gretta is wijs

Alleen als ze Joden kan beschuldigen, graat Gretta op reis.

Gretta en Dries, een koppel om van te dromen

Want voor echt leed zullen ze heus niet komen.

En Gretta is stil, zo stil, want alles wat Gretta wil

Is Joden beschuldigen, en terroristen huldigen

Vier vingers en een duim

Vier vingers en een duim

Eindeloze gesprekken vol kritiek hebben we tegenwoordig in ons land over ons huidige fenomeen: dienstweigeraars.
Onder de dienstweigeraars vinden we veel religieuze jongeren die zich achter de politieke afspraak ‘wie Tora leert staat gelijk aan een soldaat’ verschuilen. Maar er zijn ook veel jongeren die zich als pacifist voordoen, een ziekte voorwenden, ultraorthodoxie veinzen, en zo meer.
Uiteraard zijn er ook mensen die vanwege hun slechte gezondheid werkelijk geen dienst kunnen doen. In totaal lukt het 25% van onze jongeren om onder de militaire dienstplicht uit te komen. Dat doet mij altijd denken aan het verhaal van Hodaya.

Hodaya werd vlak na haar tweelingbroertje geboren. Alleen zat de navelstreng om haar nek gedraaid, waardoor ze niet genoeg zuurstof kreeg tijdens haar geboorte. Toch leefde ze. En daarom noemde haar moeder haar Hodaya, dankgeving.
Ze is volledig verlamd en gekluisterd aan haar electrische rolstoel. Maar het koppie is prima, zoals ze zelf pleegt te zeggen.
Samen met haar broertje ging ze naar school. Er kwam een speciale verzorgster, geïmporteerd uit de Filippijnen, die haar hielp verzorgen en ook met haar meeging naar school.
Hodaya leerde gemakkelijk en toen ze haar eerste laptop kreeg, had ze deze binnen een week onder de knie. Sindsdien moet ze elk nieuw programma hebben.
Ook heeft ze gevoel voor humor. In de klas stuurt ze via haar laptop smsjes naar haar klasgenoten, die hun mobieltje eigenlijk niet aan mogen hebben. Ze stuurt ze fotootjes en ringtones en ook moppen. Omdat ze makkelijk leert, haalt ze hoge cijfers. Onlangs had ze haar middelbare school afgerond en waren we uitgenodigd bij de diploma-uitreiking. Daar bleek dat ze een uitmuntende leerling was, met de hoogste cijfers ooit, zonder dat zij een voorkeursbehandeling had gekregen.
Hoewel ze niet alle vingers van haar handen kan gebruiken, typt ze razendsnel en had ze zelfs haar klasgenootjes met het typen van hun werkstukken geholpen.
Toen ze het podium opreed in haar rolstoel om haar diploma in ontvangst te nemen, was iedereen dan ook erg ontroerd.
Ook haar korte dankwoord, waarin ze haar leraren bedankte voor hun geduld en haar klasgenootjes prees, maakte heel wat tranen los.
Maar Hodaya had grotere plannen.
Toen we een week later op haar verjaardagsfeestje waren, vertelde ze mij dat ze nu het leger in wilde. Ik was stomverbaasd en keek naar haar vergroeide lichaampje. Ze raadde mijn gedachten.
“Mijn hoofd werkt prima, hoor. Ik kan toch op z’n minst typewerk doen met mijn vier vingers en een duim. Help jij me nou maar om in dienst te komen, dan doe ik de rest zelf wel.”
Ik wist wat voor doorzetter zij was en ik belde wat vrienden, waarna het balletje ging rollen. Na een paar weken kwam er antwoord.
Over een paar weken gaat Hodaya het leger in. Ze krijgt een uniform en ze gaat bij het hoofdkwartier van de marine haar militaire plicht uitvoeren. Haar Filippijnse verzorgster gaat mee.
Met vier vinger en een duim gaat Hodaya typen voor het leger. Ze mag dagelijks naar huis, net zoals de meeste soldaten daar.
Toen ze haar antwoord kreeg, belde ik haar om te vertellen hoe trots ik op haar ben. “Ik doe gewoon net als al mijn vrienden, wat is daar zo bijzonder aan?” vroeg ze me. Ik antwoordde niet maar vroeg haar wat zij van dienstweigeraars vond.
“Als iemand echt ziek is, dan houdt het gewoon op,” zei ze, “maar voor al die anderen, daar heb ik geen vier vingers en een duim voor nodig.

Voor hun is één vinger genoeg.”

© Simon Soesan

Sharia4shit

Sharia4shit

In de film "femme de la rue" loopt Sofie Peeters in Brussel over straat, terwijl een verborgen camera haar volgt. Ze draagt een gewone zomerse jurk, niet bepaald sexy, gewoon, een leuke jurk. Op straat wordt ze uitgefloten, nagefloten, uitgescholden voor hoer en nog meer.

De Sharia4Belgium, opgericht door een groep allochtonen, die het schijnbaar zo slecht thuis hadden, dat ze in België hun heil zochten, vond dat ze het zelf had uitgelokt, want ze zag eruit als een goedkope hoer. Dat kunnen ze weten, deze meneren, want van foto's en andere opnamen uit de rosse buurt in Brussel zien we heel veel van deze meneertjes, die graag voor een goedkope hoer betalen.

Meet en meer krijgen deze meneren de aandacht en ook ik, door het schrijven van dit epistel, geef ze aandacht. Maar wat mij betreft is de maat vol. Hoewel West Europa openstaat voor immigranten (wettelijke, wel te verstaan), was het altijd de bedoeling dat deze immigranten hun heil zochten in een betere maatschappij en een betere cultuur dan die van hun. Waarom zouden ze anders weg willen? Helaas zijn de politici, vaak precies de ``pezzonovante`, die zo veracht werden door Vito Corleone, erg fout te werk gegaan en wilden multicultureel aan anderen denken. Het begon met protesten tegen reclameborden, voorstellingen in theaters (alsof iemand ze dwong om er heen te gaan) en ging door naar de eis om Arabisch als officiële taal in België te erkennen (binnenkort in ook Nederland), tot aan het uitschelden van dames en neerschieten van personen die het niet met ze eens zijn.

Ik heb twee jaar van mijn leven de Qur´an bestudeerd. Les genomen. Bij een vrome Moslim. Ik ben niet inder de indruk van de Qur´an, van alle 114 hoofdstukken, daar ik het vergelijk met de bijbel. De bijbel is een open boek, met verhalen, goed en slecht, over mensen, terwijl de Qur´an meer lijkt op een pure doctrine, duidelijk geschreven door mannen die geen tegenspraak van vrouwen, niet-gelovigen en ander gespuis dulden. Ik vind dat prima, zolang ze dat binnenshuis houden, of, nog beter: in hun eigen land. `Zo zijn onze manieren` is niet alleen een kinderliedje, het is een statement van de Nederlandse samenleving, de Nederlandse cultuur en de Nederlandse manier van doen. Ons is geleerd, dat, als je erbij wilt horen, je je moet aanpassen en je moet gedragen.

Schijnbaar hoeft dat niet meer. In heel west Europa wordt men geconfronteerd met stoeten van Ali Baba´s en hun veertig rovers, met vrouwen gewikkeld in zwarte kleden, die niet naast, maar een stukje achter de man mogen lopen. Dat mag dan hun cultuur zijn, dan mogen ze zingen dat zo hun manieren zijn, maar waarom in west Europa? Waarom eisen ze van westerse bezoekers in de Moslim landen, dat ze zich aanpassen, zich met kleden omhullen, geen alcohol drinken etc., terwijl zijzelf zich niet willen aanpassen als ze in west Europa op `bezoek` komen?

Waarom schreeuwen dat de Olympische Spelen over sport en verbroedering gaan, maar wel ingeven en een muur bouwen in een gebouw waar de Israelische en Libanese judoka's trainen, omdat de Libanesen anders niet willen sporten en verbroederen? (En dan wel verontwaardigd Israël uitschelden als Israël een muur bouwt....)

Heeft u ze gezien? De Mexicanen met hun sombrero's in onze straten? De Japanners in hun kimono's en gevaarlijke zwaarden die mensen in de Kalverstraat bedreigen? De studenten uit Afrikaanse landen die naakt in onze straten rennen en speren gooien op de voorbijgangers? Nee? Want dat mag niet? Nou, dat mogen de Moslims wel.

Voordat de Sharia4shit Nederlands spreken, weten ze al hoe ze `Kmaakjedoot` moeten zeggen. Want dat intimideert heerlijk. En het mag toch? Bedreigen, tramchauffeurs in elkaar slaan, mensen lastig vallen, homo's in de grachten gooien, iemand in elkaar slaan omdat hij je geen sigaret wilde geven – het mag allemaal, alsof het in de Sharia staat.

Ook mijn familie kwam ooit naar Nederland. In 1639. Om naar 300 jaar door de meerderheid van Nederlanders te worden aangewezen als niet-Nederlanders, waardoor het record van grootste percentage van door Duitsers vermoordde Joden aan Nederland toebehoort.

Tegenwoordig kan dat niet meer zegt men. Terwijl de Nederlandse Joden tijdens hun religieuze diensten bewaakt moeten worden. Of op Joodse feesten beveiligd moeten worden. Want men erkent dat de meneertjes van Sharia4shit boze plannen hebben. Maar in plaats van achter boosdoener aan te gaan, gaat men zich bezighouden met het slachtoffer. Die dreigen tenminste niet. Hebben ze ook nooit gedaan.

Het verschil tussen een Joodse religieuze dienst en een Moslim religieuze dienst in Nederland is duidelijk: in de synagogen beëindigt men de dienst met een gebed voor het welzijn van de Nederlandse regering en het Koningshuis. In de Nederlandse moskees eindigt men met de oproep to het doden van de niet gelovigen en een geldinzameling voor de Hamas. Dat kan en dat mag. In Nederland en in België. Want wee de politicus die daar zijn mond over open doet. Die wordt dan bedreigt door de meneertjes van Sharia4shit. Want ook dat kan en mag.

U heeft er toch zelf voor gekozen?

©Simon Soesan

Greetings from Frankfurt

Greetings from Frankfurt

I did not recognize the language at first. My taxi driver was trying to get along in the Frankfurt traffic, while listening to a radio station via the internet. "What language is that?", I asked, interested. "Afghani." , he replied with a heavy accent. "What is it about?", I asked. He looked at me through the rearview mirror.

"It is about the war. It is about how over forty nations interfere in our country without understanding what it is all about.", he answered. "Well, isn't it about Taliban, terrorists etcetera?", I asked. He looked at me in anger.

"No, man, that's what the media do, you see? The Taliban was a stupid bunch of extremists but they had no power, no clout. It is about what the foreigners really want: money." His phone rang and, while stile listening to the radio and fighting his way through traffic, he started a shouting match, in Afghan, while giving me the eye.

"Here, my friends says to tell you it is all about three things.", he suddenly shouted at me. "First, war is business and they just make money, second it is about our national resources. They are plundering and stealing everything and there is nothing we can do. But the most important thing to remember is the third one: the Jews. It is always the Jews. They sent these forces under the pretext that there are terrorists in my country, which is bullshit. They made the world hate Muslims, which is a sin. They control everything: the news, the media, the papers, the TV, the magazines and the media (he did not even blink saying that). It is the Jews that destroyed Iraq, it is the Jews that destroy Syria, it is the Jews everywhere and all the time." His friend over the phone gave a rapid back-up in Afghan.

"So you live in Germany.", I remarked, trying to change the subject. "Of course in Germany!", he said, while looking at me as if I was an infantile. "Where else? Only Germany taught the Jews a lesson. And it took them 70 years, but now they rule the world and not the Jews. Germany is the place to be if you want to finish this cancer, which is eating away civilized people like the Afghani people. Only Germany had the guts to stand up and they will lead again in the final uprising against all Jews. I myself I have a nose for recognizing Jews. Would not have that dirt in my car, no Sir." He continued with his friend over the phone in a lively conversation.

"So you would be an expert on recognizing Jews.", I remarked. He looked at me, took a deep breath and said: "I can smell it. I can see it in their eyes. My country is ruined because of the Jews. The world is a mess because of the Jews. And, with the help of the Prophet in his mercy, we shall end the existence of Jews in this world soon, bismillah!".

I nodded in deep understanding. We got to my destination, Frankfurt municipality. The fare was 9.50 and I gave him a ten. I opened my door, but waited for the small change and held my hand out for it. He gave it to me and turned around. "What? No tip?". I got out of the a

"We Jews do not tip idiots.", I said, while slamming the door shut. His astonished face was my bonus for the day.

©Simon Soesan

The Jewish Nation on alert!

The Jewish Nation On Alert

The alert was given out at the beginning of last week. Nationwide, people began to prepare. We are experienced in alerts and do not take these alerts lightly, certainly not when it is a matter of national alertness. The two main TV channels, Channel 10 and Channel 2, sent out their reporters to keep the public updated of every possible change. Channel 1, our national archaic channel, was looking for black and white footage to replace the cost of sending reporters out to cover the event.

All over Israel, in cities, villages, kibbutzim, moshavim, army posts and hospitals: everyone was getting ready after the alert was given and social media, text-messages and even in synagogues, churches and mosques were flooded with anxious Israelis, all waiting for things to happen: SNOW!

Shivering reporters reported live on TV on the current situation: were there any clouds in sight? What size? What color? Do they look like snow-clouds? Other reporters went to the Golan Heights and interviewed residents about their preparedness for the snow? What kind of coats? What boots do the children wear? How do you heat the house and what kind of soup is that boiling in your kitchen? Can I taste it? In Tel Aviv residents rushed to Kikar Hamedina, where world's top-brands are for sale at prices that can get you a flat in Ofakim. The Tel Aviv residents checked their Jeeps, SUV's and made sure the roof rack showed the brand of ski's they would take along, while informing reports that, of course, abroad is so much better, but they would support the local business for a day or so.

Schools offered special classes on snow. People started to measure the time it would take to get first in line at the entrance to our only snowy mountain, Mount Hermon. And then it happened! First reports indicated 10 centimeters of snow! Thousand rushed to their cars and started their trip to the White Walhalla. Once arrived after hours of driving, they were angry to hear that the gates to the snowy mountain remained closed – the snowfall was not enough to allow entry. "Who's snow do they think it is?", asked an angry driver. "It's all because of this stupid government – they are all corrupt, I tell ya!", shouted another. "Messiah, Messiah!" sung and danced a group of religious youngsters.

But the gates remained closed. Reporters with clattering teeth reported that, as the viewers can see, the snow has risen to 12 centimeters! Still the management of the Hermon site would not budge. And then came the storm…

TV, radio internet and secret army messages reported that the storm brought heavy rain over the Holy Land and snow, yes! snow! On the Golan Heights and that the white powder was reaching, 20, 30 and more centimeters. The traffic jam at the entrance of the site was growing. People had brought food, warm drinks, blankets and stayed put in their cars, demanding the UN intervene at this shameful refusal to open the site, just because of a snowstorm. Religious groups in Bnei Brak and Mea Shearim threatened "pulsa d'nura" a magic ceremony resulting in itches and pimples for those refusing to open the gates to the White Heaven….

The almost-frozen reporters of Channel 10 and 2, blue from the cold, reported that management had given in and millions of Israelis rushed to the mountain. Even with a meter of snow, half of the ski slopes could not be used. But that did not stop the exited crowd. Our enemies watched with amazement how the Chosen People went gaga over white powder.

Extra news broadcasts showed the People of Israel, with no discrimination of race, religion or sex, rampaged the Hermon Mountain, rolled in the snow, put on skis and slammed into anything on their way and had fun. Orthodox Jews forgot about insisting women sit in the back, Palestinians forgot their claim to whatever it was they claimed: there was snow!

Some of the visitors interviewed on TV said they normally go abroad, to real ski slopes, but hey, this is OUR snow! Some tried to take some snow home in their bags, others Twittered from the site and others uploaded pictures and videos to Facebook, because we go a bit crazy when snow falls.

It is now a few days after the big snowfall and a new alert is out for the days to come. More snow, and more traffic jams on the Golan Heights. Will the snow get higher? Will it snow in Jerusalem? The mayor of Jerusalem issued orders for the snow teams to be ready – they have not worked a single day in so many years – and at the Wailing Wall special prayers are being held for the snow to reach Jerusalem. Discussions on radio and TV explained to us, the simple people, why we deserve snow this year. Will we be the Chosen People for snow, too?

You could watch the TV, but I believe the reporters are frozen by now.

We stay on alert!

©Simon Soesan

Petje af!

Petje af

Het waren de zwartste dagen van ons volk. Duitsland bezette veel landen en ook Nederland. Twee jonge Joodse mensen, met hun beider ouders, gingen onderduiken. De vaders hadden een plek ontdekt, in Limburg: Sevenum. Een Hollandse familie, de familie Snellen, die ook actief waren in heel wat verzetwerk, nam hun op, maar niet voordat ze trouwden. En dus, op een koude dag in Januari 1943, trouwden ze – met Jodenster en al, in een korte ceremonie.
Toen ze in 1945 begrepen dat ze, dankzij deze goede Nederlanders, het ergste overleefd hadden, gingen ze terug naar Amsterdam. Langzaam kwam de waarheid naar buiten. De jonge vrouw was haar broertje verloren. Hij stierf een tergende dood in Auschwitz. Van de honderden fanilie, vrienden en kennissen kwamen er slecht enkelen terug. Later zou blijken dat het grootste percentage Joden, dat door de Nazis was afgeslacht, uit Nederland was gekomen.
Ze begonnen met hun leven weer op te bouwen. In 1946 werd hun eerste geboren, een zoon. Tien jaar later, na nog een zoon en twee dochters, werd ik geboren.
Mijn ouders bouwden hun leven op in Beverwijk. Eerst een herenmodezaak, later nog een damesmodezaak, die beiden floreerden. In de zestiger jaren kwam daar nog de eerste boetiek van Europa bij: Shop-a-gogo, die feestelijk werd geopend door niemand minder dan de Bintangs. Later waren er zelfs 5, 6 winkels, een keten.
De vijf kinderen gingen ieder hun eigen kant op en eind zestiger jaren kwam de volgende generatie eraan met de geboorte van hun eerste kleindochter. Deze stoet van kleinkinderen, dertien in totaal, kwam pas in de jaren tachtig tot einde. Toen begon de stoet van achterkleinkinderen: 18 tot nu toe!
13 Januari vieren ze feest: 69 jaar getrouwd en nog steeds wonen ze op zichzelf. Met alle ups en downs die een ieder van ons ervaart en waar sommigen onder ons voor afhaken, gingen ze gewoon door.

Het is een stel apart, mijn ouders. Terwijl mijn vader vol energie met van alles en nog wat bezig blijft, is mijn moeder degene die de dingen graag van een afstand bekijkt en dan op het juiste moment met een simpele zin een voltreffer maakt. Twee maal in de week spreek ik ze want ik woon niet meer in Nederland. Dankzij de familie Snellen uit Sevenum leven mijn ouders, mijn broers en zusters, hun kinderen en hun kleinkinderen, leef ik en heb ik kinderen en al een kleinzoon.
Mijn ouders hebben er 69 jaar samen op zitten. Veel hebben we van ze geleerd: nooit op te geven, optimistisch blijven en weten dat, wat er ook gebeurt, hoeveel klappen je ook krijgt, je altijd weer moet opstaan.

Ze kwamen met z’n tweeën uit de oorlog. Als we nu, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, met partners, allemaal bij ze langs willen, moet er plaats worden gemaakt voor bijna 50 man. Daar neem ik mijn petje voor af. Voor de familie Snellen uit Sevenum, en voor mijn ouders: Jaap en Betty Soesan.

© Simon Soesan