Het licht van de Almachtige

Het licht van de Almachtige

Dat is de vertaling van de naam Or-El. Toen ze geboren werd, was het duidelijk dat ze invalide zou zijn: ze had een spierafwijking en de dokters voorspelden haar ouders dat Or-El misschien tien jaar te leven had. Maar dokters weten niet alles en Or-El had andere plannen. Dankzij de inspanning en support van haar ouders, overkwam ze de spierziekte en ging 'gewoon' naar school. Dat was niet genoeg voor Or-El: ze moest de beste van haar klas zijn en werd dat. Een vrachtwagen chauffeur zonder rijbewijs zorgde ervoor dat haar droom bijna kapot ging: op twaalfjarige leeftijd was ze betrokken bij een auto-ongeluk en brak haar bekken, waardoor haar aangeboren ziekte weer terug kwam.
Met veel hulp, support en een ijzeren wil kwam ze ook hier weer bovenop, alleen was ze wel voor de rest van haar leven in een rolstoel, want haar benen bleven verlamd.. De dokters voorspelden ook een geestelijke klap. Maar dokters weten niet alles en Or-El – de lezer raad het al- had andere plannen. Na haar revalidatie ging ze door met leren en haalde de verloren tijd in. Medisch hadden de dokters geen uitleg voor wat dit meisje presteert, maar, zoals gezegd, dokters weten nu eenmaal niet alles.

Or-El ging door en eindigde haar middelbare school met prachtresultaten. Haar ouders zagen haar al op de universiteit, maar weer had Or-El andere plannen: ze wilde 'gewoon' de dienst in, net als iedereen. Uiteraard was daar veel tegenstand: wat moet het leger met een invalide soldate? Daar had Or-El wel een antwoord op, want ze wilde instructrice worden. Alle tegenwerpingen van het leger werden door Or-El beantwoord en het werd duidelijk dat dit meisje gewoonweg niet te stoppen was.

Ze ging het leger in en. Zonder speciale hulp, deed de recruten-periode, leerde schieten en ging door naar de cursus die ze wilde doen en werd instructrice.
Toen ze ingewijd werd als instructrice, vroeg haar ontroerde vader of ze nu tevreden was. "Nee, Abba.", was haar antwoord. "Ik wil officier worden."
De lezer moet begrijpen dat het Israelische leger soms uitzonderingen maakt voor hartkoppige jongeren met een invaliditeit en ze toelaat.
Maar geen enkele invalide is ooit toeglaten tot de officiers cursus. We hebben invalide officieren, die invalide werden tijdens hun dienst en na revalidatie weer doorgingen in het leger. Waar Or-El ook aanklopte, er werd uitgelegd dat ze vanwege haar invaliditeit dus geen officier kon worden.

Maar ons leger, net als dokters, weet niet alles. En ja, Or-Tel had andere plannen. Dus vulde ze 'gewoon' een formulier in om op de officierscursus te komen. Iemand vond deze gotspe wel grappig en besloot haar naar de examens te laten komen. De gedachte was dat dit invalide meisje deze examens nooit zou kunnen doen.
Het kan vervelend klinken, maar Or-El had andere plannen en slaagde bij alle examens. Maar dat werd haar lekker niet verteld.

De opperbevelhebber van ons leger had via-via over Or-El gehoord en besloot zich er persoonlijk mee in te mengen.

Een paar dagen geleden was er grote consenatie in de basis waar Or-El dienst doet: de opperbevelhebber zou op bezoek komen en wilde weten wat er nu allemaal geleerd word bij hun. Het bezoek zou niet al te lang duren, maar de opperbevelhebber ging van klas tot klas, tot hij bij Or-El kwam.
"En wat leer jij de soldaten?", vroeg hij haar. "Lichamelijke opvoeding, commandant.", antwoorde Or-El zenuwachtig, hopende dat de opperbevelhebber nu naar de volgende klas zou gaan. Maar dit keer had zij het verkeerd.
"Hoe dan?", vroeg Yaalon.
Or-El had hier wel een antwoord op. "Volgt U me maar even, commandant.", zei ze rustig, terwijl ze in haar rolstoel vooruit ging.
Buiten ging ze hem voor naar diverse instrumenten en legde hun functie uit. De stoere generaal liep naar een van de instrumenten en vroeg Or-El om instructies, die ze heel professioneel gaf. Tot haar verbijstering hing de opperbevelhebber van het Israelische leger even later aan een instrument en deed de oefening zoals ze had uitgelegd.

"Laten we maar weer naar binnen gaan, het is hier te warm, buiten.", zei Yaalon, en liep haar voor naar haar klas, gevolgd door belangstellenden en pers. Toen ze haar klas binnekwam zag ze dat haar ouders en broertje er ook waren, maar ze had geen sjoege waarom. Zelfs toen de pers binnen kwam met camera's en microfonen, dacht ze nog steeds in haar eigen, bescheiden manier, dat het om de basis ging.

De opperbevelhebber nam het woord en legde uit hoe belangrijk het is dat soldaten, behalve hun beroep als vechters, ook andere dingen leren. Hoe speciaal het was dat juist deze eenheid, die zoveel meer leerde aan de soldaten, gevestigd was in Sde Boker, de thuisbasis en laatste rustplaats van de stichter van onze Staat, David Ben Goerion.

"Maar al dit is niet de reden dat ik hier ben gekomen. Wat ik nu mee te delen heb,", zei de generaal, "heeft niets te maken met iemand een mitswe te doen. Noch trekken we iemand voor. Het gaat om jou, Or-El. Tegen alle verwachtingen in ben je in dienst gegaan, want je wilde je land dienen. Ondanks je invaliditeit is het je gelukt om hier dienst te doen. Maar je eiste meer en hoewel je is uitgelegd dat het onmogelijk is, ben je gewoon doorgegaan en je hebt de examens gedaan voor de officiersopleiding. Or-El, er zijn geen invaliden op deze cursus geweest en er zijn geen plannen om dat ooit toe te laten. Maar we hadden jou nog niet ontmoet, noch meegemaakt.
Or-El, het is mij een koved om je mede te delen, dat je geslaagd bent voor de examens en dat we je dus aannemen voor de opleiding als officier. Ik wil nogmaals zeggen dat je dit zelf hebt gedaan: je hebt prachtige resultaten en ik wens je succes."
De opwinding was groot en de ontroering van haar ouders trokken de belangstelling weg van de generaal, die stilletjes zijn neus snoot.

Onze Staat is bijna vierenzestig jaar oud. We zijn verre van perfect en kunnen ons de tsores beter herinneren dan de simches. Maar hier en daar flitst er wat: kleine wondertjes, dingen die ons trots maken om hier te zijn.
Or-El is een pionier. Maar er zijn tientallen jongeren, die vanwege lichamelijk en soms geestelijke tekorten niet het leger in hoeven en toch gaan. Omdat ze willen. Omdat ze trots zijn.

(c) Simon Soesan

Geinponem

Geinponem

Toen Ze’ev vijftien jaar geleden tijdens een legeractie zijn onderbeen verloor, maakte hij daar geen drama van. Ze’ev, die bij de infanterie reservedienst deed, bond zelf zijn been af en wachtte vervolgens rustig tot een helikopter hem naar een ziekenhuis bracht. Aviva, zijn vrouw, was erg overstuur, maar Ze’ev beloofde haar gauw weer op de been te zijn en dat meende hij letterlijk. Binnen drie maanden kon hij met zijn prothese omgaan en na nog drie maanden liep hij als vanouds met zijn kunstbeen. Hij ging weer fietsen, dansen en zelfs voetballen.
Met Ze’ev is het altijd lachen. Ik ging eens met hem mee schoenen kopen. De argeloze verkoper was bijzonder verrast, toen hij bij het uittrekken van een schoen niet alleen de schoen, maar ook de prothese in zijn hand hield. Of die keer toen hij mee was op zakenreis naar China en daar een voetmassage nam. Ik hoor nog de kreet van de masseuse toen zij zijn kunstbeen vast hield.
Toen Aviva enkele jaren geleden omkwam in de explosie in het Matsarestaurant, was hij een tijd de weg kwijt. Ze konden geen kinderen krijgen, maar hadden meer dan genoeg aan elkaar gehad. Hij wilde geen medelijden en werkte harder dan ooit. Wie hem zo bezig zag, besefte niet wat een tragedie hij met zich mee droeg. Het duurde een jaar, maar uiteindelijk vond hij zijn gevoel voor humor terug. Tijdens onze Onafhankelijkheidsdagbarbecue verbaasde hij de toeschouwers door bij de aftrap de hele prothese mee weg te schoppen.
Ze’ev is een geinponem en zijn humor werkt aanstekelijk. Zelfs toen hij onlangs werd aangereden door een vrachtwagen bleef hij grappen maken. “Dat moet wel een heel bijzondere vrouw zijn geweest die op me viel,” waren zijn eerste woorden toen hij in het ziekenhuis bijkwam. Toen hij de zuster vroeg of ze hem even uit zijn schoenen hielp, bleek zij niet onder de indruk. Zij zei niets, liep weg en kwam terug met een gigantische injectiespuit. Ze’ev keek haar verschrikt aan. “Daar ga je mij toch niet mee prikken?” vroeg hij angstig. “Nee hoor,” was haar antwoord, “ik wilde je alleen de stuipen op het lijf jagen.” Op zijn verbijsterde reactie reageerde ze met: “jij begon.” Sindsdien dollen ze elkaar continu. Ze gingen samenwonen en namen iedereen in hun omgeving in de maling. Toen ze besloten te trouwen, namen wij revanche. Na hun uitnodiging stuurden wij een correctie naar alle genodigden. Naast de zaal in het hotel waar ze gingen trouwen, huurden wij een andere zaal en regelden met het hotel dat alles gewoon doorging, alleen in een andere zaal. Bij aankomst van het bruidspaar in “hun” zaal, was daar alleen een fotograaf…
Want Ze’ev is niet de enige geinponem.

© Simon Soesan

Sje Hichianoe*

Sje Hichianoe

Vier jaar geleden stuurden we onze zoon het leger in. Net 18 jaar, net klaar met zijn middelbare schoolopleiding. Hij wilde niet dat we ons ergens mee bemoeiden. `Ik red het zelf wel, laat me nou gaan.`, was zijn simpel verzoek. `Laat me nou gaan`…. Ouders in Israel weten wat het betekent als je je kind naar het leger stuurt, want echt, in een keer laat je ze gaan. In een grote zaal worden hun namen opgeroepen en dan gaan ze per groep de bus in. En het enige wat je als ouder dan nog mag doen is uitwuiven. Geen tranen, want dat vinden de kinderen gênant. Ik zeg ze vaak dat ze alles over 20, 30 jaar wel zullen begrijpen, als ze zelf aan de beurt zijn, hoewel ik, als eeuwige optimist, graag denk dat misschien tegen die tijd er geen leger meer nodig is. Ik moest denken aan die vroege, koude morgen in januari 1976, toen in mee kon rijden met een wagen uit de kibboets, die toevallig naar Haifa reedt. Om 5 uur ´s morgens stond ik daar, alleen en met een tas met wat ondergoed en een toilettasje, meer niet, en liep door de verlaten straten om me aan te melden als rekruut. Onze zoon kwam met ouders en zussen en met een gloednieuw mobiel speeltje, zodat we hem veel konden bellen. Zijn grote tas was vol met kleding, snoep, sokken en handdoeken.

Hij had gehoord van een cursus in het leger. Geruchten vertelden dat het het nieuwste van het nieuwste was, het beste van het beste. En wilde erbij zijn. Na drie bange en verplichte jaren was hij niet alleen op die cursus geslaagd, maar was hij ook al de commandant van die cursus. Hij besloot een extra jaar dienst te doen, als beroeps, `om iets terug te geven`, zoals hij het zelf formuleerde.

Wij zijn een gekke club, de ouders van de soldaten in het eerste Joodse leger sinds het jaar 70 AD. We denken de hele tijd aan onze kinderen, zijn bezorgd als ze in hun basis zijn, bezorgd als ze onderweg zijn en bezorgd als ze niet op tijd bellen. We gaan bij ze op bezoek als ze het weekend in de basis moeten blijven en het maakt niet uit waar dat is: we komen eraan! Met potten en pannen en niet alleen wat te eten voor de soldaat of soldate, maar ook voor hun vrienden; alsof je een weeshuis te eten moet geven, Joodse versie. Het leger, altijd bijdehand, heeft bij de meeste basissen naast de ingang een soort picknick plek gemaakt, met tafels en bomen, zodat er schaduw is tegen de vaak felle zon. Ook wij zijn vaak naar onze kinderen gegaan en zeker onze zoon, die met zijn eenheid door het hele land reisde, hebben veel en vaak bezocht. Naast het eten was er ook zorg voor schone kleding, dus kregen wij van hem al zijn vuile was in ruil voor de verschoning. Het scheelde vaak niet veel, of dat de uitlaatpijp over de weg kraste, zoveel spul moest er van zijn moeder mee.

En het maakte niet uit waar, hoever of wat voor weer het was: we hebben met hem en zijn kameraden op de Golan, in de Negev en op nog vele andere plaatsen gegeten. In 38 graden hitte en in plensbuien, onder grote paraplu´s. Het maakte niet uit: wij kwamen. Uiteraard werden we als volslagen idioten behandeld: alleen zij, de soldaten van nu, weten wat het leger in feite is, alleen zij weten wat het is om in het leger te zijn, op wacht te staan, te trainen. Wij hun ouders, weten van niets, alsof we elkaar niet in het leger hebben ontmoet, alsof ik geen 22 jaar reserve dienstplicht heb gedaan. `Hoe ging dat bij jullie in het leger, met die knuppels en katapulten?`, was zijn lievelingsvraag, om ons even op ons nummer te zetten. En uiteraard namen we het allemaal met liefde en onconditionele loyaliteit op.

Ook onze zoon vond een vriendin in het leger: twee jaar geleden zag hij een soldate op een busstation en liep gewoon op haar af en vroeg om haar telefoonnummer. Ze stemde toe en sindsdien zijn ze samen. In de vier jaar dat onze zoon in het leger van ons land diende, hebben we slapeloze nachten meegemaakt. Iedere keer ´als er wat aan de hand was´, zoals men hier pleegt te zeggen, wisten we dat hij er misschien bij betrokken kon zijn. Uren en soms dagen van zenuwen voordat je wat van hem hoort, en dan nog was het vaak `niks aan de hand, gaat je niets aan, Abba`.

Maar vier jaar zijn voorbij. Niet dat we nu rustig aan kunnen doen: meneer moet, net als vele van zijn lotgenoten, ´even ademhalen´ en gaat voor een tijd naar het Verre, en veel te verre, Oosten. Maar we hebben hem heelhuids terug gekregen, na zijn dienst in het leger en zijn apetrots op hem.

22 jaar oud blijft hij ons kind en we zijn de Almachtige dankbaar dat we dit veilig hebben mogen doorstaan.

Sje Hichianoe – ameen!

©Simon Soesan

*Sje Hichianoe - Hebreeuws voor: dat Hij ons liet leven (om dit mee te maken).

Don't confuse us with facts

Don't confuse us with facts

Imagine this: an American army unit attacks the Taliban. The US president, a democrat, informs the world this is out of the reach of his responsibility, because this specific army unit is republican. Or imagine the German chancellor apologizing for rockets being fired out of Germany into, let's say, Russia, claiming that the culprits are a small political fraction in Germany, for whom she is not responsible. Sounds unreasonable?

Lebanon, an independent country, has been shooting rockets and missiles for many years into Israel. Claiming it was done by Hezbollah, a political party/international recognized terror group (with business interests around the globe), the world said "aha" and switched to MTV. Of course, the world understands that the Lebanese government is not in charge of the Hezbollah, that’s a completely different thing, no? No?

Now let's look at the Palestinian Authority. The last agreement signed with Yassar Arafat, in 1995, states clearly that the current situation in the West Bank allows for Israeli presence in specific areas, allows for Israeli settlements, until a final agreement has been reached. Being a split country, the president of the PA resides in Ramallah, while the prime minister lives in Gaza. This prime minister loves to shout that he and his party, Hamas (another international recognized terror group) are in full control of Gaza. And although Israel left the Gaza strip unilateral in 2005, they keep shouting that Israel occupies the Gaza strip. And the world says 'aha' and switches to Big Brother. Even the president of the PA keeps shouting Israel is occupying the West Bank, totally ignoring the interim agreement of 1995, stating Israeli presence is allowed and not an occupation. And of course the world says 'aha', and switches to E! for the latest on Charley Sheen.

Enter the current Israeli government, lead by the ever-switching Netanyahu. Recently the south of Israel has been under fire (again) from Gaza (again). The Islamic Jihad claimed responsibility. The Hamas premier claimed he can't be blamed: it's them and not him. And the Israeli government, in its infinite wisdom, plays along: it's not them; it's the others, watchamacallit group. And, after 30 for rockets land in Israel, Israel shoots back. And the world shouts "stop the occupation!", and switches to CNN. How dare they! Those occupying Jews! Those imperialist Zionists!

And while Iran promises to relive the world from this cancer called Israel, and while Hezbollah happily keeps buying rockets from Europe and Russia, the world watched in great tension who will be announced winner of Survivor.

You see, it's not Lebanon. And it's not the PLO or Hamas. It's these uncontrollable small fractions that want to put an end to the Zionist occupation of…what? Where? Never mind. Don't confuse us with facts.

©Simon Soesan

Het Lustrum van de zwemvereniging

In 2010 vierde Haboniem haar lustrum. Deze zionistische vereniging, waar ik ben opgegroeid en uiteindelijk naar Israel van ben gegaan, heeft me vele goede herinneringen gegeven en zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Echter, op het lustrum werd het me duidelijk dat meer dan 80% van de leden nooit naar Israel zijn geemigreerd en geen plannen hebben om dit ooit te doen, terwijlze dezelfde plannen voor hun kinderen hebben: wel op vakantie gaan, misschien ook een tijdje verblijven, maar echt wonen - nee dank je. Terwijl het doel van lid zijn van een zionistische vereniging het emigreren naar Israel is.

Het volgende satirische verslag werd door diverse Joodse media geweigerd voor publicatie:

Het Lustrum van de zwemvereniging.
Hoewel ze 6 jaar geleden al een grote reünie beleefden, besloot men om het zestig jarig jubileum niet zomaar voorbij te laten gaan: een Lustrum! Een groep van enthousiaste jongeren staken veel tijd en moeite in de organisatie. Er werd zelfs een boek geschreven!
Als jarenlange zwemmer besloot ook ik de vereniging te eren en kwam langs voor het Grote Feest. Eenmaal binnen bleef ik handen schudden met mensen die ik bijna 40 jaar niet heb gezien: allemaal zweminstructeurs die mij de liefde voor zwemmen aanleerden en waardoor ik tot de dag van vandaag een actief zwemmer ben. Hoewel ik met veel plezier vrienden en vriendinnen tegenkwam en we onder veel gelach anekdotes vertelden, voelde ik dat er iets niet klopte. Toen de eerste spreker begon te spreken, voelde ik nattigheid en begreep ik wat er aan de hand was: zijn droge redevoering was het bewijs! Hij was geen echte zwemmer!
Hij had het over, hoe jaren geleden, hij bij de zwemclub was gekomen. Hij had zelfs een beetje gezwommen. Maar was sindsdien op het droge gebleven. Nooit meer gezwommen. Om zijn geweten te sussen – vertelde hij zelfs – maakte hij zelfs geregeld geld over naar het zwembad zelf, maar echt gaan zwemmen…nee, dat deed hij al bijna 40 jaar niet meer. Ook de volgende sprekers hadden het erover: hoe ze hun kinderen ook lid hadden gemaakt van de zwemvereniging. Niet dat ze echt zouden gaan zwemmen, maar zo kwamen ze nog eens onder gelijkdenkende families – mensen die hun hart aan zwemmen hadden verpand, maar eigenlijk nooit zouden gaan zwemmen. Ze spetterden wat rond, maakten zich af en toe een beetje nat, maar zwemmen? Waarom?
Terwijl foto´s op de achtergrond de geschiedenis van de zwemvereniging vertelden, hadden de diverse sprekers het over waarom het zo belangrijk was om toch wat zwemmen te leren, en waarom je dan best lid kunt blijven bij de zwemvereniging, zonder ooit te gaan zwemmen. En dat je dan best het recht hebt om kritiek te uiten op de zwemvereniging - ook al zwem je zelf nooit en heb je eigenlijk geen echte praktische zwemervaring.
So what?
Meer mensen hadden het erover en opeens leek het alsof de sprekers zich meer wilden concentreren op hoe leuk het kattenkwaad is geweest toen ze klein waren dan het ideologisch praten over hoe men lid is van een zwemvereniging en helemaal niet zwemt, slechts spetters en de boel nat maakt, maar dus in feite niets uithaald.
Dat was het! En iedereen moest lachen om die leuke grappige verhalen van die goede ouwe tijd, toen zwemmen een excuus was om lol te hebben.
Ook ik kreeg de eer de menigte toe te spreken. Bedroefd merkte ik op dat er van de meer dan 200 gasten slechts 3 mensen aanwezig waren die echt zwemmen. Die echt de vereniging, haar doelen en visies, serieus hadden genomen. Uiteraard waren er nog vele anderen die zijn gaan zwemmen en tot de dag van vandaag zwemmen. Maar die kwamen niet. Ze waren beledigd: Hoe het mogelijk is dat een zwemvereniging een feest viert met diegenen die juist niet zwemmen. Aan de jongeren vertelde ik dat ze niet bang moesten zijn voor het water en er gewoon in moesten springen.
Hoewel iemand voor mij vertelde dat het zwemmen allang niet meer is wat het was, hield ik vol dat het nog steeds diezelfde magische kracht heeft. Ik kreeg applaus, maar vermoed dat niet iedereen begreep waarover ik het eigenlijk had. Daar moet je zwemmer voor zijn, vermoed ik.
Ondertussen gaat de zwemvereniging door met feesten en gezelligheid.
Nee, niet met zwemmen. Daar gaan ze het wel over hebben door het lol hebben heen, maar nee, om echt te gaan zwemmen, dat hoeft nou ook weer niet.
Waar ik het niet mee eens ben, maar dat is onbelangrijk: ik ben een zwemmer en ik ben dus de hele tijd nog nat achter de oren.

©Simon Soesan

"En de zonen keerden terug naar hun grenzen"

"En de zonen keerden terug naar hun grenzen…"

Toen Rabbi Elazar dit zei, werden de deuren van onze Tempel voorgoed gesloten. Het Joodse volk werd gedeporteerd naar buiten de grenzen van haar eigen land, en de rabbijn sprak de wens uit om de kinderen ooit terug te zien in het Joodse land.

Met verbazing lees ik in de Nederlandse media verslagen over de (hopelijk spoedige) terugkeer van Gilad Shalit, een Israëlische soldaat die in Juni 2006 ontvoerd werd door Hamas commando´s in een slimme, goed uitgedachte zet. Sindsdien is er, bijna non-stop, onderhandeld voor zijn vrijlating.

Nu dat het eindelijk zo ver schijnt te zijn, lees ik met verbazing en (eerlijk is eerlijk) minachting de verslagen van de zogenaamde Israel experts in Nederland: Nederlanders, vaak van Joodse afkomst, die niet in Israel willen wonen, maar wat contacten hebben, er af en toe heen gaan en een handje schudden met vooraanstaande Israeli´s, waarna ze terugkomen naar Holland en dan in de media haarfijn uitleggen hoe en wat er allemaal in Israel moet gebeuren. Niet dat ze het zelf willen doen. Niet dat ze hun kinderen daar willen laten opgroeien of, Godbewaar, in het leger willen laten dienen. Welnee. Voor hun is het leven simpel: wie z´n mening uit dat Joden en Israel hetzelfde zijn, wordt voor antisemiet uitgemaakt en uitgelegd dat dit twee verschillende dingen zijn. Meteen daarna gaan ze op de radio of TV en leggen uit dat ze, als Jood in Nederland, experts zijn in Israel.

De vrijlating van Gilad Shalit bracht een nieuw woord naar voren voor het onderhandelen van dit soort deals± de prijs. Plotseling was er `een prijs` en vooral de Nederlandse Israel experts wisten te bepalen dat deze prijs te hoog is en wat Israel wel en niet had moeten doen. Nogmaals, ze gaan niet in Israel wonen, geen belasting betalen, geen kinderen in het leger – niks. Maar vanuit hun comfortabele fauteuil in hun voorkamer in het veilige Amstelveen leggen ze haarfijn uit hoe het moet gebeuren in Israel en wat wel en niet goed is voor Israel.

Ik woon nu bijna 40 jaar in het enige Joodse land ter wereld. Ik hou er vreemde meningen op na: ik geloof niet dat, na wat de meerderheid van Nederlanders mijn Volk heeft aangedaan tijdens de Sjo´a, er zelfs maar 1 Jood in Nederland moet wonen. Raar, ik weet het, maar het is mijn mening. Laat ik hierbij melden dat ik mijn leven heb te danken aan de familie Snellen uit Sevenum, die mijn ouders verborgen hielden in die zwarte tijd, waardoor mijn broers en zuster en ikzelf, alswel mijn kinderen en kleinzoon, mogen leven.

Wonen in dit land is een gewaarwording. Elke dag is er wel wat aan de hand, we leren nog steeds hoe je als volk, na 2000 jaar ballingschap, zelfstandig moet zijn en hoe we het beste een land kunnen leiden, en daarbovenop motten onze buren ons echt niet. Een pienter persoon leest dan de geschiedenis na en begrijpt dat Mohammed zijn volk op droeg om de Joden onder hun bescherming te nemen, en dat het voor een moslim moeilijk is te accepteren dat een volk, wat onder hun bescherming staat, zelfstandig wil leven. Maar men is niet pienter en dus wordt er hard nagekakeld wat er maar door extremisten wordt uitgespuugd: de nederzettingen zijn de reden dat onze buren al vanaf 1948 ons de zee in willen drijven. Of, nog beter: 8 landen hebben ons in 1967 in een hoek gedrukt, Israel won de oorlog tegen alle verwachtingen en veroverde diverse stukken land, dus dat is niet eerlijk en dus moet de overwinnaar van (al) 8 oorlogen alles teruggeven wat ze veroverd hebben. Hebben de Fransen toch ook gedaan met Elzas? En de Amerikanen hebben toch ook al het land teruggeven aan de Indianen? Niet? Ja, nee, dat zijn heel andere verhalen….

Maar kijk, dat zootje gekken ruilt 1027 gevangenen voor 1 soldaat, en wat voor gevangenen: een voor een moordenaars. Zou Amerika nooit doen.

Ik ga u nu een geheimpje vertellen. Maar niet verder vertellen, hoor? Anders krijg ik de Israel experts op m´n dak. Ik heb al Hizbollah raketten op mijn dak gehad (500 vielen in 2006 op onze stad Haifa), dus nog een stelletje experts kan ik echt niet aan….

Behalve onze Torah, waar de geschiedenis van ons volk en van ons land wordt verteld, hebben onze Wijzen nog een paar boekjes geschreven. Niet dat de experts die dingen lezen: oppervlakkig zeggen dat je dat weet is al heel serieus. Een van die boeken heet de Mishna, of, op z´n Hollands: de aanvulling. Deze Mishna gaat over het dagelijks leven. Hoe verkoop je oogst? Hoe betaal je een schuld terug, hoe los je een burenruzie op etc. Een heel belangrijke bepaling in de Mishna leest: `Heel Israel staat garant voor elkaar`. Rare zin, mijn excuses, maar dit is het geheim van de smid. Met nog een kleine onbelangrijke waarneming: het Amerikaanse leger is professioneel. Beroeps. Het Israëlische leger bestaat grotendeels uit soldaten in verplichte dienst, daar we een dienstplicht hebben. Deze dienstplicht is een pact tussen de ouders van de soldaten, de soldaten zelf en de regering van ons Land: we staan garant voor elkaar. Geen volk in de wereld die dat van zichzelf kan zeggen en geen volk die er zo trots op is als wij: een soldaat moet weten dat we alles zullen doen voor hem of haar. En dat doen we.

De vrijlating van Gilad Shalit, waar ik me persoonlijk voor heb ingezet, heeft een bitterzoete smaak, want niemand hier negeert de lijst van gevangenen die naar huis gaan. Droge statistiek laat zien dat 60% van deze vrijgelaten gevangenen zich weer met hun terreur beweging gaan bemoeien, 15% gaat zelf actief bezig zijn met terreur. Daar hebben we nog een lange interne discussie over hier. Ik schrijf intern, want geen mens die hier niet woont, kan zich er mee bemoeien of zelfs een mening uiten. De families van door terroristen vermoorde slachtoffers mogen het voor het zeggen hebben, en we gaan geen discussie met ze aan, daar niemand zich hun pijn kan indenken. Hoewel er onder deze families velen zijn die de familie Shalit hebben laten weten dat ze het er mee eens zijn, met deze deal, hoe pijnlijk het ook is. Maar laat niemand buiten Israel iets zeggen: ze kennen het leven hier niet, ze weten niet wat het is om ´s nachts niet te slapen omdat je kind in het leger is, ze weten niet wat het is om, terwijl bussen links en rechts ontploffen, je kind op een bus naar school te zetten, ze weten niet wat het is om een telefoontje te krijgen van je kind, die de bus heeft gemist en juist die bus is net ontploft. `Papa kom me halen, ik ben zo bang.`, huilde mijn zoon op minder dan 100 meter van ´zijn´ ontplofte bus enkele jaren geleden.

´Heel Israel staat garant voor elkaar.´ Israel, staat er. En geen Israel expert, zelfs niet iemand die geld over maakt om zijn geweten te sussen, heeft er iets mee te maken. Uiteraard wist een Nederlandse krant een van de kinderen Schijveschuurder te vinden, wiens hele familie werd afgeslacht door een extreme moslim in het Sbarro-restaurant in Jeruzalem. De jongen heeft een zeer specifieke mening over het beleid van ons land betreffende terroristen. En ik kan geen discussie met hem aangaan. Maar ik kan hem ook niet accepteren als consensus. En om hem af te schilderen als iemand die de Israëlische consensus vertegenwoordigt, is niet alleen zwak en beledigend, maar is ook een teken van slechte journalistiek.

´En de zonen keerden terug naar hun grenzen´. Na vijf en een half jaar keert Gilad Shalit naar huis. Hamas bepaalde dat deze jongen zeker 1027 terroristen waard is, niet wij. En als een buitenstaander daar een probleem mee heeft, bewijst hij alleen maar ermee dat hij inderdaad een buitenstaander is.

En geen stemrecht heeft in Israel.

©Simon Soesan

Stoute Gretta

(Met excuses aan Annie M. G. Schmidt)

Ik ben stoute Gretta

Ik wil niet meer, ik wil niet meer!

Ik wil niet dat ze leven!

Ik wil niet zeggen elke keer: daar zitten al die Joden weer,

Nee, nooit meer van mijn leven!

Ik ben gewoon antisemiet

En mot die Joden niet!

Ik sta geen twee minuten stil,

En geef gewoon een harde gil,

Of praat heel luid op mijn mobiel.

(Wist u het niet? ´k Ben ook debiel….)

En doe al jaren wat ik wil.

Heul samen met Islam terreur,

En schrijf: `Joden niet gewenst` op mijn deur.

En heel hard stampen in een plas,

En dan m´n tong uitsteken!

Alsof het een groep Joden was!

Ben vriendin van de Hamas,

Die Joden doden - en het niet alleen preken!

Ik doe alles wat niet mag,

De hele dag, de hele dag!

Ik wil lunchen in mijn stamcafé

Zonder al die Joden

Want als ik die zie, gil ik: Nee!

En ik wil met de flotilla mee

Misschien wat Zionisten doden

En dat is alles wat ik wil, meer niet

Want ik ben gewoon antisemiet.

© Simon Soesan

They will never know

They will never know

Being a Dutchman, no matter where I am, I read the Dutch news. I can't help it. It has been a habit for years which intensified with the introduction of the internet and its gadgets.

One can say that I am pretty well informed about what's going on in Holland, certainly current events. I could not help but notice an article about a benefit concert given for the Japanese victims of last month's tragic events. The Dutch, ever the ignorant people pretending they are very cultured, decided to have all artists stand on the middle of the red dot of the Japanese flag. This red dot resembles the rising sun. Japan, situated east of China, calls itself proudly the Land of the Rising Sun. This sun has also religious Shintu meanings and has a holy status. Just like any other flag of a country, it is not customary to step or stand on it. But I guess they did not know.

This reminded me of the current hot issue for the Jewish and Muslim communities: ritual slaughter. In Holland they have a party for the Animals. No, not Eric Burdon's band, really people who represent the animals and their rights. This party came up with a great way to get their fifteen minutes of fame and proposed a bill that would outlaw the religious slaughter.

I cannot speak for the Dutch Muslim community. The vast majority are illegal aliens, so claim the Dutch media, reporting that the Muslims "in general" are criminals and trouble makers. This is no surprise: leave it to the Dutch to pick out a minority and start picking on them. As a Jew I am well aware that the open-minded Dutch "in general" did not lift a finger when the Germans, during their occupation of Holland in the 40's, hunted the Dutch Jews and exterminated over 90% of the Dutch Jewry (the highest percentage in any country), with help of many good Dutchmen or without many Dutchmen lifting a finger to stop them. I need to add here that my parents were hidden by a Dutch family belonging to the small minority that did object actively to the German killing machine. Still, the Dutch, "in general", being asked what happened in those years, claim that they did not know.

But back to the Dutch and their angst for the suffering of the animals. The Dutch parliament is contemplating this bill and will have some hearings on the issue. No Dutch lawmaker went to see the ritual slaughter, or any kind of slaughter: they saw movies. No Dutch lawmaker read the Qur'an or the Torah. They only heard it's bad for animals. They heard the animals suffer. It said so in the papers.

About 50.000 Jews live today in Holland. Ten percent keeps Kosher. Let's be generous and say that 10.000 keep Kosher. Still, there is only one Kosher butcher and a few Kosher restaurants in Amsterdam, which are also frequented by non-Jews.

Suddenly everyone is a Jew and suddenly every Jew in Holland feels that his religious rights are being taken away. The Dutch, always ready to step on a flag or propose a bill out of pure ignorance, still have no idea what the fuss is about. Talk shows on TV raise the subject with ill-prepared hosts (why study the subject? TV is just entertainment….), while suddenly everyone who is or feels Jewish can express their feelings on TV, some of them slyly reminding the audience that the first order of the occupying Germans in 1940 was….to outlaw ritual slaughter.

"We want our religious rights!", say some of them with a very serious face to the camera, right on cue. They want their religious rights in a country that refuses to supply police or guards at the synagogues, which are subject to threats and anti-Semitic violence. They want their rights in a country where a Jew, in order to celebrate Jewish holidays, must ask for permission to take a vacation day off. They want their rights in a country where men with yarmulkes are attacked in public transportation and yelled and spit at in the streets. They want their rights in a country that delivered their parents and grandparents to the German murderers, while inquiring what's for lunch. A country that simply took over all Jewish possesions left after the Holocaust and still refuses to return it to the remaining families.

They want their rights in a country where the common slang to describe a liar or cheater uses the word "Jew". A country where so-called celebrities make clear anti-Semitic remarks in the media and are not prosecuted to the full extent of the law.

Still, the Dutch Jews go to their synagogues and when they end their service, say a prayer for the wellbeing of the Dutch government and the Dutch Royal family, just as they have done for the last 400 years.

I, too wish the Dutch government, as well as the Royal family, all the best.

But my 10 cents worth of advice to the Dutch Jewry – as always – is that there is a place where your full rights as a Jew are being recognized and celebrated. Where you are protected by the government. Where you do not need to ask permission to take a day off to celebrate a Jewish holiday. Where no-one will ever question your right to eat Kosher or refuse to eat Kosher. I happen to live there.

The Kingdom of the Netherlands was very clear about their thoughts about Jews during the German occupation. And they still are very clear about it. Not because they hate Jews, God forbid.

Because they have other priorities.

That's why the Dutch can stand on a red dot and insult a nation without even understanding it and that's why they can prioritize animal rights over religious rights: they just don't know better.

©Simon Soesan

We'll do better next time

Look, admit it: these guys at the UN are busy. With so many countries as members throwing parties, and so many countries inviting so many people to come over for a visit, who has time to work?

But they do work, these poor bastards. They have their own little trick to get the work done and show the world that they, the UN, work hard for their money. Excuse me: for the loads of money.

So let's have a look at their average week and how things are done, the UN way: demonstrations in Syria, Yemen, Bahrain, Saudi Arabia, Egypt (yep, they are still at it!), Ivory Coast, Libya… The UN took a quick look and, ok, so these local dictators shoot at demonstrators, but let’s not get carried away and raise the oil prices, surely there must be bigger problems in the world.

And while they European hypocrites changed their tune against Gadhaffi from praising the chairman of the UN committee for Human Rights (you have to agree – these guys have a sense of humor!), to chasing a head of state just because he tells the truth about them and dares to stand up against them. The EU, as well as the US, are very concerned about Libya, you know: they kept calling Shell, Chevron and BP non-stop, so concerned they are…

When the Japanese Disaster happened, the UN took a wise decision. They figured that Japan has no oil and with all this radioactive stuff around, they better play stupid (a part that fits them naturally) and look the other way. Only one country helped immediately and sent Geiger counters as well as a field hospital equipped for such disasters: Israel. Those damn Jews again!

When that same Israel started to be bombarded by Hamas and was hit by close to 50 rockets and mortars in one morning, the UN was out for lunch. Or dinner. When in less than to days later this number went over the 300, the UN was busy. Too busy. When the allied forces bombarded Libyan civilians the UN was at a party. Just like in the good old days, when millions of people were killed and murdered in Ruanda and Darfur – the UN has more important things to do.

But when Israel retaliated and shot back at Gaza – lucky us – the UN was there. Forgetting they announced that Hamas is a terrorist group, the UN went to work. And how they work! 18 minutes after Israel shot back at the sources in Gaza that were bombarding Israeli cities for days, the UN was in full swing and issued its statement denouncing Israel for its barbaric behavior. These Jews again! They can't let a person have a quiet lunch!

Yes the United Nitwits work hard. And just.

Yesterday a bomb was detonated in the middle of Jerusalem.

I apologize: only one dead and 34 injured.

With the help of the UN, we'll do better next time.

©Simon Soesan

Do not disturb

Do not disturb

The world told us not worry and stop being hysterical: these two innocent Iranian marine ships should be allowed to pass the Suez Canal. What harm could they do?

And so the Iranian ships passed the Suez Canal, on their way to a Syrian port. The world went on watching games, movies or other more important things. Lucky for us, the Bible teaches that those who watch over Israel do not doze nor sleep, and they kept their eyes on these innocent Iranian ships, even watched them unload in the Syrian port, after which they left, while the Iranian government blamed the Zionist conspiracy for telling lies about the devout Iranian people.

When the Victoria started to load the unloaded cargo from the two Iranian ships, we still were watching. Even when the ship anchored in Turkey and just stayed there, idle, as if all is well, we were watching. When the Victoria left for Egypt, our guys entered the ship and found 50 tons of arms. The ship surrendered, was taken to Israel, where the loot was put on display. Crates and documents stated clearly the arms came from Iran, which started to shout bloody murder and cursed those damn Jews.

Right after that the Turkish government forced down an Iranian cargo plane on its way to Syria. The contact was so disturbing, that Ankara sent in nuclear experts to understand what the mad scientist from Teheran was sending to his buddies in Syria. Again, the nitwits in Teheran claimed the plane and its contents had nothing to do with them…

While they were shouting out their complete innocence, the Egyptian army seized a shipment of arms from Sudan, originating from Iran, en route to the Gaza strip and Beduin gangs in the Sinai desert. …

How sad. These Jews! They interfere with everything and accuse the Iranian madmen falsely! It has to stop!

And indeed. It has to stop. The world leaders, who were informed of the catch, were not interested in this kind of news. Well, not entirely: some expressed interest in the addressees, so they can try to send replacement for the lost arms….business is business….

Having informed the world leaders about three arms shipments caught, within 24 hours, is very annoying. And we apologize.

Maybe we shall send the arms back to Iran, where they came from.

As a present to the opposition forces, which are being butchered, while the world watches games, movies and other important things.

Because this world is very involved, you know. See how the world stepped up to help the Libyan opposition, or the demonstrators in Bahrain that are being shot in the streets by Saudi soldiers. Or look how much humanitarian help was given to Japan.

Yes, this world is very busy and should not be disturbed. Everyone really should do his own thing.

So will we.

©Simon Soesan

Back to Basics

Back to basics

In all my years in the country I live in, Israel, I have always tried to seek peace. I have never turned the other cheek, but always tried to reduce the need for violence by talking, getting to know each other, trying to create respect for the other side's different views.

In my many years here, I made it a point to live in the only city that promotes co-existence: Haifa. Among my friends I am proud to find people with different background and religions, most of us with the same goal: secure peaceful lives for our children. We do that by sending them all to the same school and crush prejudice by teaching them to live together as Israelis, as equals and that violence cannot be the answer to the tragic conflict of the Middle East.

Yet there will always be people who can only exist by living off violence. By ensuring people will continue to hate. By inciting people to commit atrocities and even offering their own lives in the process. No, not the lives of those preaching and leading these extremists. They know better: they send others, preferable those who have lost all hope. These people are the best messengers of hate and violence and, with the help of same extreme religious indoctrination, they are capable of anything.

And so, just a few days ago, these 'messengers' reached the house of the Fogel family in the Itamar settlement. Mind you, I am against the misuse of these settlers, against the misuse of their religious beliefs and their Zionism. But slaughtering a family is not the solution, is not what these people deserve, is not acceptable, is not human. The slaughter of the Fogel family puts everything back into perspective for me. Slicing throats of a whole family, including a baby, indicates exactly where we are. Butchering a family, after which candies are distributed in Gaza, tells us what fools we have been. Receiving no condolences from countries we thought were friends, even those with criticism, shows us the reality we live in.

A European Union that subsidizes TV programs that teach hatred and promotes the slicing of Jewish throats is no friend of ours. A USA whose leader praises Islam, without mentioning the extremists' madness, is no friend of ours.

I know, our shameful government has created our isolation and our diplomacy is at its lowest level ever, while our leadership resembles a windmill turning in any wind direction. And I am aware that I am a tough critic of this government that is not mine.

But nothing, nothing at all justifies this atrocity. Nothing can mend this hurt. Nothing can explain this butchering. Nothing.

And so, we are back to basics: on our own, with our back pressed against the wall and with a world that confuses fierce resistance from an underdog against terror and hate with violent imperialism called Zionism. Again we can count on no-one else but ourselves and must find a way to resist the death sentence proclaimed by the extreme Islamists.

No we are not angry. We understand that the world has other priorities than dealing with Jews that refuse to die, refuse to be butchered. We understand that protecting business interests has a higher priority. We are not even disappointed from a world that let our people march to gas chambers, refused to take our people in when we had nowhere else to go and kept refusing to lift a finger when millions of other persecuted people in the Balkan and Africa where murdered. We understand. We understand it's all business, nothing personal.

However, cutting the throats of a family is not business and certainly not business as usual. Cutting up a family is a personal thing. We take that very personal, especially when textbooks at Palestinian schools teach not only hate, but describe in detail how to cut Jewish throats. With the subsidy of the EU, of course.

So we are back to basics.

"If I am not for myself, then who is?", can be read in the Bible. And while we are criticized for building settlements, the Arab Legion and the Palestinian Authority are allowed to keep the total destruction of Israel as their main goal in their manifest, while we are asked to stop complaining about these petty issues and stop building in areas we conquered in wars that were forced upon us.

Back to basics means we understand that our neighbors do not want a piece of us, nor do they want peace with us. Under the patronage of Iran they want only want thing: they want us dead and gone. And the US, as well as the EU, with their roaring silence and quiet help simply agree.

Back to basics means it's up to us to decide what will happen next. Back to basics means we stop apologizing to the world that today's Jews hit back and do not walk anymore in silence to their deaths.

If no-one is for us, then we will be for ourselves.

©Simon Soesan

Lounge Zionists

Lounge Zionists

They do not live in Israel, but will explain in length how much they love Israel and why they cannot live there – right now: the government, the taxes, the weather, the Arabs, the Jews…they will sincerely explain why not and then they organize a conference.

“We love Israel – that’s why we criticize Israel” is their main slogan. They bring in mediocre politicians, extremist rabbis – whether reformed or orthodox – and they bring in the press. They will shout “shame on you, Israel”, while swearing they love us.

And then they go home.

And from the safe comfort from their living room, far away from Israel, they write their articles criticizing us. But of love. Out of kinship. Of course, they will send the kids over. For a fortnight, mind you, and only if it is subsidized or for free. Here in Israel we see these buses with youngsters and flags saying “Birthright” or “Taglit”. Ignorant spoiled kids that come for a while, wipe a tear from sheer emotion and then go home, more than 90% do not return to live here. But hey, they visited, so now they are experts and can criticize, just like their parents.

J-Street is the latest sign of this disease. Full of air and criticism, they will spend time and money explaining to whoever wants to hear what is wrong with my country.

No, they will not come and live here, join the army, work here and pay taxes here. Send their children off to school in buses that might explode. They will not become part of our society and help it improve – yes, we need to improve a lot. They will not come and live here and vote.

No, much better at home, far away from Israel and trying to influence foreign governments that have no obligation whatsoever to Israel, besides the fact that some ignorant lounge Zionists will try to influence policies that should be focused on the needs of the country they live in. And at the end of the day they will send money. Lots of money, so our corrupt civil servants have more to share between them – and waste it on issues that have no importance to Israel, but pacifies the minds of those living so far away and criticize us. But hey, they send money, so why complain?

For almost 40 years I live in this country called Israel. A difficult country to live in. We have corrupt politicians, mentally challenged extremists and are surrounded by neighbors that hate our guts and rather see us dead. But it is OUR country. We are building it, we are trying to fix our mistakes and we are trying to make a life in the only country in the world we Jews can call “home”.

You want to criticize us? You think we are doing such a bad job? Come live here and join the fun. Join the adventure and join the problems. We do not need lounge Zionists and we do not need your money.

We need you to come home.

For Dutch Readers only - De Telegraaf

The following is for Dutch readers only, dealing with two antisemitic article in the largest Dutch daily, the Telegraaf, to which i reacted in detail.

___________________________________________________________

Part 1.

Letter to Mr. Noord:

Geachte meneer van Noord.

Ik refereer naar uw artikel: http://www.telegraaf.nl/reiskrant/9188651/__Reclame_misleidt_toeristen__.html?p=2,1

Mijn naam is Simon Soesan. Ik woon in Haifa, Israel.

Sinds 1973.

Als zakenman ben ik onder andere partner (50/50) met het Egyptische reisbureau Skyline. Ook ben ik, als inwoner van Haifa, zeer betrokken met de samenleving in onze stad. In Haifa leven Christenen, Moslims, Druzen, Bahai en zelfs Joden in vrede en behoorlijk goede harmonie.

Ik heb uw twee stukjes vrij vertaald aan mijn vrienden voorgelezen, die allemaal uit de bovenstaande religieuze achtergronden komen. En allemaal met ongeloof hebben geluisterd. Want wat u schrijft, meneer van Noord is niet alleen onzin, maar uzelf misleid de toeristen.

Ik ga niet beginnen bij de bijbel, noch zal ik u verwijzen naar Elzas-Lotharingen in Frankrijk, ooit van Duitsland geweest, wat, na het verliezen van een door de Duitsers begonnen oorlog, door Frankrijk werd geannexeerd.

Als u het niet erg vind, meneer van Noord, dan wil ik gewoon uw stukje langsgaan en u op uw fouten wijzen, begrijpende dat u misschien liever niet door een Jood en noch een Israëli ook, op fouten wilt worden gewezen:

1. Arabische Moskeekoepels zijn een onderdeel van het landschap hier. Er worden nieuwe gebouwd en er worden oude moskeen onderhouden: waar u ook bent in Israel vindt u moskeen, dus uw opmerking “moskeen en gebieden die dit land niet toebehoren”, is niet alleen misleidend of onjuist – het is gewoon een domme opmerking.

2. “Syrische en Palestijnse gebieden”, schrijft u. Kunt u aantonen met welke Syrische en Palestijnse gebieden Israel reclame maakt? Graag referenties ook uit het internationaal recht en uw uitleg waarom, volgens uw redenering, de VN het fout heeft om de internationale grens tussen Israel en Syrië te trekken vlak voor Koeneitra. Waar is de Palestijnse grens? Volgens het Palestijnse handheft is heel Israel Palestijns, terwijl de EU en de VN verzoeken om Palestina te gaan creëren en haar grenzen nog bepaald moeten worden.

3. Jericho, Oost Jeruzalem en de Golan zijn door Israel bezet nadat 5 landen ons in 1967 en 1973 aanvielen en de door hun gestarte oorlog verloren. De huidige grenzen met de Palestijnse Autonomie zijn bepaald als tijdelijke grenzen met instemming van alle partijen in het conflict. Weet u iets wat zij niet weten?

4. U schrijft “tot vrede komen met haar buren”. U bent zich bewust dat we vrede hebben gesloten met Jordanië en Egypte? U bent zich bewust dat er interim akkoorden zijn getekend met de Palestijnen, met instemming van de Palestijnen? Of moet ik u even naar de referenties verswijzen? Weer uw huiswerk niet gedaan, meneer van Noord?

5. De UN heeft inderdaad opdracht gegeven aan Israel om te onderhandelen tot een terugtrekking naar de grenzen van 1967, d.w.z. van voor de 6-daagse oorlog van toen. Maar deze opdracht is gebonden en verbonden aan opdrachten aan de Palestijnen, Syriers en anderen, die opdracht kregen terreur acties tegen Israel te staken, om maar een conditie te noemen, was u dat vergeten of heeft u gewoon weer uw huiswerk niet gedaan?

6. U schrijft “Tegen alle bepalingen van het volkerenrecht in, annexeerde Israël Oost-Jeruzalem “. Kunt u deze bepalingen aantonen? Hebt u een referentie voor me? Kunt u de lezers uitleggen wat u hier bedoeld? Het volkenrecht van de VN rept hier namelijk niet over. Weet u iets wat de VN niet weet? Meneer William Davies, hoofd van de VN informatiedienst (telefoon +1 (202) 331-8670) vond uw bewering “amusant” en was verbaasd hoe een serieuze krant zoals de Telegraaf ongebaseerde nonsens drukt. En nee, meneer Davies is niet Joods en heeft niets met Israel te maken.

7. U schrijft over de vierde conventie van Geneve en dat het exploiteren van bezette gebieden tegen de mensenrechten is. Graag referenties waar u het over hebt? Welke vierde conventie? Gaat u nu ook, gebaseerd op deze woorden van u, alle wijn en kaasproducten uit Elzas mijden en het toerisme uit Nederland naar Elzas stoppen?

8. U zegt dat u “men lene een ei” uit een Joods kookboek citeerde. Welk boek is dat? Wie schreef het? En gaat u uzelf nu vergelijken met Max Tailleur? Bent u moppen aan het tappen? Wat een belediging voor Max Tailleur! Ik raadt u aan geen moppen over Joden te vertellen. Bijna geen enkele niet-Joodse Nederlander heeft het recht om moppen over Joden te tappen. Dat recht is verspeeld na het samenheulen met de Duitse bezetters en het uitleveren en het laten afslachten van meer dan 90% van de Joodse Nederlanders aan diezelfde Duitsers door de grote meerderheid van de Nederlandse bevolking.

9. Ook het aanhalen van de oude rabbijn Soetendorp doet u onder valse voorwendselen. Hij had het zeker niet over rare stukjes zoals die van u.

Meneer van Noord, bijna 40 jaar hou ik me bezig met de samenleving tussen Joden en niet-Joden in Israel. Ik doe zaken met Palestijnen, bezoek ze bij hun thuis, ze komen bij mij over de vloer. Ik heb vrienden en zakenpartners in Egypte, Jordanië en andere Arabische landen. Ik schrijf al meer dan 10 jaar columns in diverse media over deze pogingen, die aardig lukken. Soms komt er en gek langs, zoals de antisemiet Gretta Duisenberg, die met loze leuzen en lege beloftes even de boel willen opstoken en niet wil accepteren dat we het hier wel aardig goed met elkaar kunnen vinden. Uiteraard zijn er extremisten aan beide kanten die dit soort typetjes graag verwelkomen.

Het Midden Oosten leeft al jaren in een moeilijk conflict, waar duizenden onnodig zijn omgekomen en velen onnodig lijden. Ik ben er van overtuigd dat er vele fouten worden gemaakt, aan beide zijden. Ook weet ik, dat meer en meer mensen proberen de haat te stoppen als eerste stap naar een oplossing voor dit conflict.

Dankzij mensen zoals u zal dat langer duren en zullen mensen nog wat langer moeten lijden. Stel je voor dat u over de co-existentie hier zou schrijven! Of over de diverse vredesgroeperingen die elkaar steunen en respecteren. Welnee! Sluit u zich maar aan bij de meerderheid van Nederlanders die graag ongebaseerde onzin als feiten aannemen en praatjesmakers zoals u dan heel netjes “journalist” noemen.

Ik wilde deze brief eindigen met “u moet zich schamen”. Maar na het nogmaals herlezen van uw artikel snap ik dat u schaamteloos bent. En, tsja, niets aan te doen, meneer van Noord: maar ook u bent een gewone antisemiet.

Simon Soesan

Haifa, Israel

_____________________________________________________________________________________________

Part 2: Reply from De Telegraaf:

Geachte heer Soesan,

Tot onze droefenis is uw mail ondermaats en - zeker in de laatste alinea - beledigend en daarom krijgt u inhoudelijk geen antwoord.

Hoogachtend,

Redactie CheckPoint

DAGBLAD DE TELEGRAAF

______________________________________________________________________________________________

Part 3: My reply to De Telegraaf:

Geachte heer of mevrouw X,

Uw antwoord was weldegelijk inhoudelijk.

Hoogachtend,

Simon Soesan.

By saving a young couple....

By saving a young couple…..

My parents were 17 when the Second World War broke out in all its horror. They knew each other well, but when their parents decided to hide from the Germans, their host insisted the young couple get married before arriving. And so, on a gray morning in January 1943, they married in a quick ceremony. With pure luck and thanks to one Christian family they survived the German atrocities, only to find out that hundreds in their immediate family got slaughtered by the Germans.

With effort and pain they restarted their life in 1945. During the years thereafter five children were born, of which I am the last. Some of the children went to live in Israel. I myself went to Israel in 1973 and knew from the first moment here that this is the country where I will live my life.

During my military service I met a soldier girl and we married two years later. We were blessed with three children. In the meanwhile, back in Holland, my family grew: all five children got married and my parents became grandparents of 13 grandchildren. But it did not stop there: the grandchildren grew up and found partners, so great-grandchildren were added to my parents' family. This week their 17^th great-grandchild was born. Number 17 is called Yoav, named after one of the officers of King David and it means: God is Father.

Yoav is the son of our eldest daughter and her husband and he made me a grandfather. I will need some time to get used to this title, this honorary title. His brand-new grandma will also need time to get used to this, but in the meanwhile our cheek muscles ache, as we cannot stop smiling.

My parents, married 68 years, live in Holland. The two of them survived the Holocaust and built a new life and family. With 5 children and their partners, 13 grandchildren and their partners and 17 great-grandchildren, a family-party has 55 participants. But not for long, as great-grandchild #18 is on its way and will join the gang in about two months.

The Snelle family from Sevenum, Holland joined the small minority of Dutch people during the Second World War and resisted the Germans. They hid my parents (among many, many others) which allowed my parents to survive the German killing machine. Which allowed me to be born, and allowed our children to be born. Which allowed my grandson to be born.

The Talmud says: "Saving one life is as saving a whole world.

And so it is.

Back off, please

Please back off

Ladies and gentlemen: please back off! Stay home!

This whole panic for some flu has no purpose: our hospitals cannot help you as they have not enough manpower, not enough equipment and not even enough beds. Step away please!

You ask why? Do you really think your government would spend money on hospitals, when it has promised to support so many religious institutions? They cannot spend the money twice, you know! And not only these religious institutions, their students and employees (of half only exist on paper anyway), but what about their political appointees? No, please, just go home: your government is not here to help you – it only helps itself.

And their friends. And family.

The same goes for our national railway: look closely at the management, even the son of our former president – rapist Katzav was a big shot there. His qualifications? The son of the president.

Our national railways carefully make sure that all money earned goes to salaries and not to maintenance or, God-forbid, development. So stop whining when trains go up in smoke and fire extinguishers are empty, because really: there is no money for such nonsense!

Slowly but surely our governments have succeeded in putting useless misfits into key positions, as payback for election services rendered. Our governmental system is on the verge of bankruptcy, as all tax monies go first and foremost to pay-offs and salaries. There is simply nothing left. We have unqualified nitwits managing departments without any understanding what needs done – and our government frankly does not give a damn. More jobs were promised, so we privatized our drinking water and created companies that do not supply the water, but do collect money. And how do we finance these companies and pay all those salaries? You got it right! We are told that water is running out and the price doubles: same product, same value, double the income and more freeloaders have a job.

So step back and let them do what they want. You voted for them, didn't you? Oh you didn't? We almost forgot Mr. Netanyahu schmoozed his way into office after losing the elections..

Go home, my fellow Israelis. And watch the reality shows your government created on TV, because the true reality is incomprehensible.

Do not ask what your government can do for you – just watch what it does for itself.

©Simon Soesan

Upside down or backwards

Upside down or backwards

Suppose you read your morning newspaper and read that there is a plan to ease up the terms of imprisonment of the murderer of our Prime Minister. Or suppose you read that, although all citizens in our country are equal, some of them cannot rent your flats and some of them are not to be seen with our daughters, let alone marry them.

Let me go on a limb here: suppose you read in your newspaper that, let's say, if you are religious, you have no need to abide to any law in our country. And then you read – again – that your current Prime Minister (who was never really elected for this job as he lost the elections), has his own an special version of world events.

You would think you live in an upside down world. Your first reaction would be: everyone has gone crazy. You call a few friends to check if they read it too and if they understood the same and then it hits you: this is reality!

In Israel 2011 you may get the feeling that the inmates took over the asylum – or, depending on your beliefs, that the days of deliverance have come. In our reality, Wikileaks are just nothing compared to what our current government is capable of: they simply change our reality and rewrite it on the spot! Our former President found guilty of rape, sexual harassment, lies and threats? You have a few rabbis doubt the court from one angle, while from another angle you make sure the public gets to understand that, guilty or not, the President was a victim of loose women who were after his protection and benefits.

The USA offered a special deal for a 3 month deal? Tell the world you accepted, but that the US took the offer off the table…and add that you always wanted peace with the Palestinians. Then you call the firefighters and tell them that since they nagged and nagged you for equipment, you will get it for them, but will take the expense off their salaries….

Talking about rabbis, these public servants (they get paid by the State and yes, serve a specific public), are allowed to deny services to Israeli citizens, especially if they are not Jewish. They can incite the public not to rent rooms or sell lands to them; they can even add that the true purpose of Arabs is not our land, but our daughters, while our Prime Minister will not make any remark about it. Sure he will show a few crocodile tears and check his hairdo in the mirror, but he will not warn them to shut up or fire them. No, our prime minister takes it a day at a time: surviving anything by simply not deciding anything, except for the decision not to decide, of course.

And while our opposition disappoints us more and more by adding losers to its ranks and excelling at being quiet, Bibi and his gang of nitwits keep going.

No more respect for the law, no support for police and emergency units, no support for the sick and elderly, no respect for the courts: the extreme rights is taking up positions against a tired, bored and lazy left.

Soon anyone of us, not belonging to this extreme gang, can be arrested, harassed and persecuted for just anything at all, while the murderer of Yitzhak Rabin will slowly move towards a full pardon and become a national hero.

A world upside down?

I call it backwards.

©Simon Soesan